ΚΡΙΣΗ Τι θέλουν πραγματικά

του Απόστολου Σ. Καραγιάννη Οικονομολόγου - Μαθηματικού 

Η κρίση που δημιουργήθηκε απ’ την απληστία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και μεταφέρθηκε στην Ευρώπη με τη συμφωνία του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας για το μνημόνιο πέραν του αντικειμενικού προβλήματος της καπιταλιστικής έκφρασης στο επίπεδο της χρηματοπιστωτικής λεηλασίας, φέρει τη σφραγίδα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης.

Οι νεοφιλελεύθεροι μεγαλοκεφαλαιούχοι - ουσιαστικοί κυβερνήτες του συστήματος - οργάνωσαν τη δημιουργία κρίσης. Σ’ αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα βρέθηκε, λόγω παραλήψεων, λαθών και ηθελημένων λογικών, αδύναμη στον τομέα του χρέους και των ελλειμάτων, αν και είναι συζητήσιμη η άποψη. Βεβαίως κάτι έπρεπε να γίνει. Σωστή η ανάλυση για αλλαγές μεν αλλά όχι προς την κατεύθυνση που αυτοί σκέφτονται.

Υποτίθεται ότι με το μνημόνιο και τα υπόλοιπα μνημόνια που ακολουθούν θα αντιμετωπίσει η χώρα τα προβλήματά της. Αλλά το χρέος δεν αντιμετωπίζεται με χρέος. Για να μας “σώσουν” μας δανείζουν έτσι ώστε να είμαστε συνεχώς περισσότερο χρεωμένοι παραδίδοντας όμως το δημόσιο πλούτο της χώρας στους τοκογλύφους δανειστές.

Αυτός είναι ένας απ’ τους βασικούς στόχους των τοκογλύφων δανειστών. Εξαπολύθηκε επίθεση κατά του βιοτικού επιπέδου του λαού, εναντίον των εργασιακών δικαιωμάτων για τα οποία χύθηκε πολύ αίμα για να τα κατακτήσει η ανθρωπότητα.

Μειώθηκαν οι αποδοχές εργαζομένων και συνταξιούχων δήθεν για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η επιδιωκόμενη ύφεση οδηγεί στη συνέχεια του προβλήματος με ανεργία, κλείσιμο επιχειρήσεων, πορεία προς την καταστροφή, με άδηλο μέλλον που διαλύει την ψυχολογία των νέων.

Ο βαθύτερος λόγος είναι η διάλυση της μεσαίας τάξης, ο έλεγχος μέσω δομικής κοινωνικοοικονομικής αλλαγής (την οποία συνεχώς επικαλούνται αποκρύπτοντας ποια πραγματικά επιζητούν). Το σχέδιό τους προβλέπει την υπαλληλοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας των ελεύθερων επαγγελματιών, ώστε στην πορεία του χρόνου να είναι εξαρτώμενοι και ελεγχόμενοι από τους ιδιώτες που θα κατέχουν όλες τις δραστηριότητες στα χέρια τους.

Σήμερα ένας ελεύθερος επαγγελματίας π.χ. γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, έμπορος, φαρμακοποιός, οδοντίατρος, ταξιτζής, φορτηγατζής ακόμα και αγρότης (αν και αυτός εξουδετερώθηκε νωρίς) έχει τη δυνατότητα εφόσον πάνε καλά οι δουλειές του να σκέπτεται ελεύθερα και γι’αυτό μπορεί να είναι ανεπιθύμητος. Βλέπουμε λοιπόν στοιχεία ότι η Ελλάδα έχει πολλούς ελεύθερους επαγγελματίες και μόνο 40% υπαλλήλους, ενώ η Ευρώπη έχει 80%.

Όπως λέει ο Σουμπέτερ στο έργο του “Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία” ο Καπιταλισμός πέρα από τις ενδογενείς του αντιφάσεις αντιμετωπίζει και την εχθρότητα των διανοουμένων. Και παρότι δεν είναι σοσιαλιστής προβλέπει την κατάρρευσή του. Τώρα λοιπόν πρέπει να ελεγχθούν. Έτσι ξεκινήσαμε από τους φορτηγατζήδες πήγαμε στους ταξιτζήδες για να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, ναι πρέπει να ανοίξουν αλλά όχι σε εταιρεία των σύγχρονων τσιφλικάδων. Εταιρεία πρέπει να κάνουν οι ίδιοι, όπως π.χ. τα ΚΤΕΛ, με ανάληψη υπευθυνοτήτων υπό την πολιτεία.

Ακολούθησαν φαρμακοποιοί και έπονται μηχανικοί, δικηγόροι κλπ. Η σκέψη τους είναι ότι εάν ελεγχθούν οικονομικά, εργασιακά, τότε θα απειλούν λιγότερο. Ως υπάλληλοι μεγάλων ιδιωτικών μονάδων δεν θα μπορούν να απεργήσουν γιατί θα απολύονται. Έτσι θα ανέβει η παραγωγικότητα…. Και αφού θα είναι ελεγχόμενοι, στην πορεία του χρόνου, θα τους δίνουν και το κατάλληλο ψηφοδέλτιο….

Πού πάει η Δημοκρατία;

Για τον ίδιο λόγο μάχονται κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Θέλουν να τους έχουν υπό τον έλεγχό τους. Χρησιμοποιούν απίστευτα ψέματα, λέγοντας ότι ο αριθμός τους είναι ενάμιση εκατομμύριο, άλλοι ένα εκατομμύριο ενώ η πραγματικότητα είναι ότι είναι κάτω από το μέσο όρο του αριθμού των Ευρωπαϊκών χωρών. Λένε πρέπει να αρθεί η μονιμότητα για να δουλεύουν. Η μονιμότητα υπάρχει απέναντι στην αθλιότητα της εξουσίας.

Η βαθύτερη σκέψη είναι ο έλεγχός τους. Και όπως και οι ελεύθεροι επαγγελματίες να μην αποφασίζουν ελεύθερα. Αν θέλουν να ανέβει η παραγωγικότητα στον δημόσιο τομέα πρέπει πρώτα να οργανώσουν το κράτος (καμιά οργάνωση δεν επιχειρείται τώρα) δεύτερο να σταματήσουν τις παρεμβάσεις στη δημόσια διοίκηση και τρίτον να τοποθετήσουν προϊσταμένους πραγματικά άξιους.

Η αυστηροποίηση των κανονισμών είναι αρκετή ώστε οι δημόσιοι υπάλληλοι να αποδίδουν. Η άρση της μονιμότητας είναι εκ του πονηρού. Ο τότε πρωθυπουργός είχε συμφωνήσει με κρυφές συζητήσεις να σύρει τη χώρα με την πονηρία του μνημονίου στην αθλιότητα και την εξάρτηση. Δεν είναι βέβαιο αν αντιλαμβανόταν πραγματικά που οδηγούσε την χώρα. Πάντως αυτός ήθελε να κυβερνήσει ένα “νησάκι”.

Όπως λέει ο μεγάλος ανατόμος της ψυχής των ανθρώπων Θερβάντες στον “Δον Κιχώτη”, όταν ο υπηρέτης του Σάντζο Πάντζα κουράστηκε του είπε: “δεν αντέχω αφεντικό, που πάμε;” και το αφεντικό του (όλα τα αφεντικά υπόσχονται, πραγματοποιούν την θέλησή τους και μετά τους πετάνε…) του απάντησε: “θα σου δώσω κι εσένα ένα νησάκι για να κυβερνάς Σάντζο”. Άστραψαν τα μάτια του Σάντζο Πάντζα, βρήκε μεγάλη δύναμη και απάντησε: “πάμε αφεντικό”...Κάπως έτσι σκέφτηκαν οι υπουργοί, οι βουλευτές όλοι για ένα νησάκι...και μουγγοί συμφώνησαν;

Η πραγματική λεβεντιά, η πραγματική καλοσύνη, ο πραγματικός ηγέτης επιλέγει τη στιγμή του μεγάλου όχι. Η χώρα έχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει όση λεβεντιά έχει ο λαός της και ακόμα περισσότερο.