Επί Τροχάδην
- Και Δύση και Ανατολή..
Στο κείμενο του Ν.Ξυδάκη στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής, 05.02.12,με τίτλο: «Ανατολή ή Δύση; Βασανίζομαι..», περιγράφεται μέσα σε λίγες αράδες όλο το δράμα των τελευταίων δύο αιώνων του Νέου Ελληνισμού. Το θέμα της Ταυτότητας πρωτίστως. Στο Πρότυπο Βασίλειο, στην καθ΄ ημάς Ανατολή, στην Ψωροκώσταινα. Στην νέο-αποικία. Ανάμεσα στα άλλα, εντοπίζει και κάτι που δυστυχώς στις μέρες μας ξανάγινε επίκαιρο: την μετανάστευση (σήμερα των νέων επιστημόνων, χθες της εργατιάς) προς την Δύση, την ίδια στιγμή της υποδοχής εδώ των εξ Ανατολών προερχομένων. Να πως το γράφει εύστοχα ο Ν.Ξυδάκης: « ..Όλοι μαζί συγκρότησαν έθνος. Δίγλωσσο, δίβουλο, διχασμένο, που εντούτοις ενώνεται και εκδιπλώνεται συντιθέμενο σε ώρες ανάγκης, και σταδιακά μιλάει την ίδια γλώσσα, αφομοιώνει παλαιότατους Έλληνες πρόσφυγες της Ανατολής, και πλουτίζει από αυτούς, συνθέτει τολμηρά έναν μοντέρνο εαυτό μες στον αιματηρό 20ο αιώνα. Κινούμενοι πάντα αμφίπλευρα: πρόσφυγες εξ Ανατολών, μετανάστες προς Δυσμάς. Μόνο στην 50ετία 1960-2010 παύει η μετανάστευση- αλλά φουντώνει η μετακένωση.».
Επιτρέψτε μου τώρα να περιγράψω εγώ το ίδιο γεγονός, ή μάλλον να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο μου που αναφέρεται στην Σκόνη:
«Είναι η σκόνη που σηκώθηκε απ΄ τα μυριάδες πόδια ενός συνεχώς μετακινούμενου πληθυσμού, άλλοτε αργόσυρτου πολυάριθμου άλλοτε ευέλικτου ολιγάριθμου, ενίοτε κυνηγημένου και πετσοκομμένου, που τους τελευταίους αιώνες βάδιζε όπισθεν, προς το αρχέγονο σημείο εκκίνησης του, στην νότια κατάληξη της Βαλκανικής χερσονήσου και την θάλασσα του Αιγαίου, αναζητώντας σιγουριά στα διάφανα νερά, για να ξαναδεί τον εαυτό του, να ξαναρχίσει. Μια πιθανή στάση πριν την νέα Οδύσσεια; Αυτός ο λαός που δεν φοβήθηκε τ΄ αλισβερίσι, που έγινε πέρασμα και γιοφύρι, ψυχούλα και κερί μισολυωμένο, Άτλαντας κι΄ αγρίμι καταδικάστηκε από τον θρασύδειλο εισβολέα, πρόσφατο και πρόσκαιρο γείτονα καθώς και την απερίγραπτη ανεπάρκεια των ηγετών του, να ζει σε μια γωνιά της Βαλκανικής. Ακρωτηριασμένος, με σώμα λειψό. Στριμωγμένος ανάμεσα σε ανταγωνιστικές δυνάμεις. Που αντί για ευχαριστώ θέλουν και το μετόχι που του απόμεινε. Για να καταλήξουν οι πληθυσμοί σε τούτο το μετόχι έκαναν δρόμο πολύ. Συνεχώς πιεζόμενοι μετακινούνταν προς Δυσμάς. Κατάφεραν προς στιγμήν να μην τους συμπαρασύρει ο αέρας προς κάθε κατεύθυνση, γίνουν σκορποχώρι και χαθούν, βάλαν στόχο να πηγαίνουν σταθερά προς την Εσπερία. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Έτσι απέκτησαν ξαφνικά την ψευδαίσθηση πως θα τους βοηθούσαν οι πρώην βάρβαροι. Μα σαν έφτασαν, σαστίσαν. Γιατί είχαν αφήσει πίσω τους ότι τους διαφοροποιούσε από τους άλλους, στοιχεία ακατανόητα εν πολλοίς για τους απόγονους τους. Όσο για τους Φράγκους, σαν τους είδαν ξεράθηκαν στα γέλια, άμα είσαι ξεβράκωτος δεν σε γουστάρει ούτε η μάνα σου. Μα οι αρχηγοί τους, αυτοί που τους οδηγούσαν είχαν άγνοια και κει που φαντάζονταν πως θα ξαναγίνονταν αρχόντοι, στους νέους τόπους, κατέληξαν πανδοχείς. Φτωχομπινέδες, καμάκια ,μεταπράτες στην καλύτερη. Αφήσαν πίσω την ψυχή τους και πήραν φραγκοδίφραγκα, περίπτερα, οικοπεδάκια. Χτίσανε παντού αυθαίρετα κοροιδεύοντας τον εαυτό τους.» (Γιώργου Παπαγιαννόπουλου; 2017- Η Ελλάδα υπό Νέο-Οθωμανική Κατοχή, Εναλλακτικές εκδόσεις,2009).
Όλα εδώ, Όλοι εδώ. Στο χωνευτήρι. Στην ακρογωνιά.Στα διάσελα της ιστορίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
e-mail: gpapagian@in.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου