31 Μαΐ 2012

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ LIBERATION




Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή.
Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.
Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν.
Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια.
Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά.
Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη.
Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.
Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε.
Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό:
ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.
Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά.
Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους.
Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου.
Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.
Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε.
Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος". Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.
Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι. Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας. Είναι επίσης το μέλλον μας. Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!"

29 Μαΐ 2012

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το ΕΠΑΜ Πειραιά και Καστέλλας, σε συνεργασία με την «Κίνηση Πολιτών Άρδην» διοργανώνουν την Τετάρτη 6 Ιουνίου και ώρα 19:30 πολιτική εκδήλωση και δημόσια συζήτηση στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας Χαριλάου 30, Παραλία Ελευσίνας με θέμα:

«Η Φιλομνημονιακή Τρομοκρατία και η Επόμενη Μέρα»

Στην εκδήλωση θα συμμετέχουν με εισηγήσεις οι κ.κ.: Πάνος Μαντάς (ΔΗΚΚΙ), Γιάννης Χατζηαντωνίου (Νέος Αγωνιστής), Γιώργος Παπαγιανόπουλος (Σοσιαλιστική Ανασύνθεση), Γιώργος Καραμπελιάς (Κίνηση Πολιτών Άρδην), Αναγνωστάκος Γιώργος (Ανεξάρτητοι Έλληνες), Γιάννης Παπαμιχαήλ (ΕΠΑΜ Πειραιά). Την εκδήλωση θα συντονίσει η κ. Ευγενία Σαρηγιαννίδη, Συντονίστρια του Δικτύου Συμβουλευτικών Υπηρεσιών, Κοινωνικών Μελετών και Ψυχολογικής Υποστήριξης Δυτικής Αττικής

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ

ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ , KAMIA OΔΟ με ΤΟ ΟΝΟΜΑ του ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ ;;; θα έπρεπε όμως...










Στην Πάφο γεννήθηκε, σαν σήμερα.
Στις 4 Μαϊου 1910. Πάνω από έναν αιώνα πια.

Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936!

Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.
Τα' μπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος.
Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του.
Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει. Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός στρατός.
Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του Εμφυλίου. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό εκείνα τα μαύρα χρόνια.

Πούλησε τα μισά έπιπλα για να πάει να τρέξει!


Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό από τους γείτονες, δύσκολα χρόνια. Ήθελε να πάει στην Αμερική. Στην Βοστώνη. Στον φημισμένο μαραθώνιο! Ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους για να βοηθήσουν τον λαό μας που τα περνούσε δύσκολα όσο ποτέ άλλοτε. Πώς, όμως, να αγοράσει εισιτήριο για την Αμερική; Με τι λεφτά; Μαζεύει και πουλάει τα μισά έπιπλα του σπιτιού. Πιάνει πέντε δραχμές στο χέρι, του δίνουν με τα πολλά και κάμποσα ακόμα από την δουλειά του και πάει και βγάζει αεροπορικό εισιτήριο. Μονό! Δεν είχε λεφτά για «μετ' επιστροφής».
Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αμερική ρισκάροντας τα πάντα. Με μοναδικό σκοπό να. τρέξει! Τίποτα άλλο!


«Θα πεθάνεις στα πρώτα χιλιόμετρα»

Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής - κι ακόμα φημισμένος - ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός αθληταράς. Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν οι Αμερικάνοι και του λένε:
«Δεν μπορείς να τρέξεις.».
- Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
- Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα.
Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και λέει «φέρτε μου το χαρτί να το υπογράψω ότι θα τρέξω κι αναλαμβάνω όποιον κίνδυνο υπάρχει για την ζωή μου. Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.». Αρχίζει ο αγώνας. 20 Απριλίου 1946 ήτανε.
Ξεκίνησε αργά ο Στέλιος Κυριακίδης, αλλά ανέβαζε στροφές. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλι, τον πρωτοπόρο.
Ναι, κέρδισε!
Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Παραμιλούσε η Αμερική.

«Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου, ο Κυριακίδης για έναν λαό»
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνι Κέλι. Κι όταν λέμε Κέλι να αναφέρουμε ότι 15 φορές βγήκε στην καριέρα του μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner's World ο κορυφαίος δρομέας για τον περασμένο αιώνα.
Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ' αυτόν τον κοκαλιάρη (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες) κι αδύναμο Έλληνα;». Απάντηση Κέλι: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία...». Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη. «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα».


«Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»
Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει». Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα μεταφέρουν. Μόλις βρέθηκαν έξι καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν. Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα. Ένα εκατομμύριο κόσμος στην υποδοχή! Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ' αυτόν τον τεράστιο Έλληνα. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόμους ένα εκατομμύριο κόσμος για να τον υποδεχτεί. Είχαν φτάσει απ' όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο ύστερα από τόσα καταραμένα χρόνια. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του. Πόσο γνήσιος ο Στέλιος Κυριακίδης! Πόσο αυθεντικός. Και τι ψυχή! Μεγαλείο. Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά). Με διαμάντι! Μέσα σ' αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι! Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray. Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας, αλλά μάλλον σε πολλούς το όνομά του δεν λέει κάτι. Κι ας έκανε, πέρα απ' όλα τα άλλα, κι έναν τεράστιο άθλο από καθαρά αθλητικής άποψης, αφού η νίκη στον μαραθώνιο της Βοστώνης θεωρείται κάτι τρομερά δύσκολο.

Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, απόσπασμα της οποίας μπορείτε να παρακολουθήσετε από το βίντεο εδώ:

http://istologio.org/?p=2914

28 Μαΐ 2012

Τι είναι η Πατρίδα μου; Στην στηλη "ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ" του χθεσινού "ΠΑΡΟΝ"


 Το ερώτημα έρχεται και επανέρχεται, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, όλες τις τελευταίες δυό-τρεις δεκαετίες της ευδαιμονίας και του πλαστικού παρά.
Που συνοδεύτηκε από αμνησία ως προς το: «ποιος αλήθεια είμαι εγώ και που πάω».
Με ευκολία αλλαξοπίστησαν πολλοί, προσχώρησαν αμαχητί στον «εκσυγχρονισμό’, στον εθνομηδενισμό, στην εθελοδουλεία, αμέριμνοι. Μα να, μια και ως γνωστόν: η «ιστορία κύκλους κάνει»: τρώγοντας την κατραπακιά των δύο Μνημονίων, άπειρως πολλοί, βρέθηκαν απορούντες, βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Συνάμα, αναγκασμένοι να δώσουν νέα ερμηνεία.
Κι έτσι , μετά τις μούντζες και τις κατάρες, μετά την συνομωσιολογία, ΗΛΘΕ η ώρα να επαν-ανακαλύψουμε λέξεις και έννοιες απαγορευμένες, υπόγειες διαδρομές που σε κρατήσαν και σε κρατάνε αιώνες ζωντανό, όσες φορές το πίστεψες. Επανέρχεται έτσι ξανά στο προσκήνιο η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, η Πατρίδα.
Σταμάτησε πρόσκαιρα και η Συκοφαντία.
Αμηχανία έπεσε πάνω από το στρατόπεδο των «εκσυγχρονιστών και εκείνου του τμήματος της αριστεράς που παραμένει αμετανόητα εθνο-μηδενιστικό.
Γιατί το ερώτημα είναι Συντριπτικό: Μπορεί μια κολοβομένη, αποκομμένη από τις ρίζες της Χώρα, ένα αποκομμένο από την ιστορία του Έθνος, να επιβιώσει; Από πού θα αντλήσει δύναμη αν όχι από το πλούσιο παρελθόν του, αν δεν ξανα-ανακαλύψει το νήμα που συνδέει το χθες με το σήμερα, το Αξιακό σύστημα που του μεταδόθηκε διαμορφούμενο και ανανεούμενο ανά τους αιώνες; Για να σμηλευθεί ξανά το χθες με το σήμερα, για να υπάρξει αύριο.
Όσοι αρνούνται αυτή την πραγματικότητα , αποχωρούν οικιοθελώς από το Corpus, δεν εγγράφονται στην Τιτάνια Προσπάθεια που γίνεται για την επιβίωση μας στον 21ο αιώνα. Διότι μπορεί να φτάσαμε  ως εδώ, πλην όμως οι Πνευματικές μας δυνάμεις έχουν λιγοστέψει, ο πνευματικός κόσμος οικουρεί.. Πριν περάσουμε στην ΑΚΙΝΗΣΙΑ: προεόρτιο Θανάτου, πριν γίνουμε μουσειακό είδος, οι σύγχρονοι υπό Εξαφάνησιν (νέο) Φοίνικες,
Οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την σημερινή εικόνα.
-με επαν-ανακάλυψη της προγενέστερης πλούσιας παρακαταθήκης της Χώρας, του Λαού, του Έθνους.
-με Δημοκρατική Πανστρατιά ενάντια στην Επιβουλή, στην εξάρτηση και την υποτέλεια. Ενάντια στην εθελοδουλεία, ενάντια στα δυο Μνημόνια και σε όσους ερημώνουν την χώρα.
  ..«εσύ είσαι ο Οδυσσέας που χρόνια  περιμένω να γυρίσει στην Ιθάκη. Εσύ είσαι κι η Ιθάκη μου. Ιθάκη χωρίς εσένα δεν είναι Ιθάκη. Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη, δεν είναι Οδυσσέας. Περιμένω να επιστρέψεις στον τόπο που σε γέννησε και σ’ ανάθρεψε, στον τόπο που εξουσίασες και πόνεσες γι’ αυτόν. Να ενωθείς μαζί του και πάλι, να ταυτιστείς με την ουσία σου την πρώτη, για να ενωθούμε κι οι δυο μας ύστερα ξανά.
Ο πλανήτης και πλάνητας, δεν είναι άνθρωπος. Είναι στοιχειό. Στοίχιωσες Οδυσσέα μου και μαζί σου στοίχειωσε κι η Πατρίδα. Κι εγώ που σου έμεινα πιστή υφαίνοντας και ξυλώνοντας την ψυχή μου για σένα, φαντάζω τώρα γέρικο στοιχειό.
.
… Γέρασα αγάπη μου, κουράστηκα πολύ, μα σε μνηστήρα δεν υποτάχθηκα. Τις μέρες ύφαινα την υπομονή μου χειροποίητο υφαντό και ξύλωνα τις νύχτες τις επιθυμίες του σώματος. Καρφωμένη εδώ. Σ’ αυτόν τον τόπο τον πλασμένο από ποίηση και μνήμη, ιστορία πολύπαθη και σοφία αρχαία. Σ’ αυτόν τον τόπο, που όλα τούτα ήσουν εσύ, κι ό, τι κι αν γίνει πάλι εσύ θα είσαι.
…..Διάβηκαν γρήγορα οι αιώνες Οδυσσέα μου, Ιθάκη μου, Πατρίδα μου αγαπημένη. Τι κι αν άλλαξαν τα ονόματά μας στο διάβα τους; Τι κι αν οι παλιοί θεοί μας γίναν ένας; Οι έλληνες έμειναν έλληνες και τα θηρία θηρία. Κι εσύ πλανήτης και πλάνητας επιστρέφεις.»
(Bασιλική Νευροκοπλή, από «αντίφωνο»)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
e-mail: gpapagian@in.gr

24 Μαΐ 2012

Μία εκπληκτική ομοιότητα και μία πολύ ισχυρή συμβολική αναλογία

Μία εκπληκτική ομοιότητα και μία πολύ ισχυρή συμβολική αναλογία Μία εντυπωσιακή ομοιότητα χαρακτηριστικών: Ο τσάρος της γερμανικής οικονομίας (υπουργός οικονομικών) Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε (Wolfgang Shauble), είναι ίδιος στην όψη με τον φανατικό συντηρητικό καλόγερο και αδίστακτο αρχισυνωμότη Χόρχε (Jorge de Burgos) στην κινηματογραφική ταινία «το όνομα του ρόδου» (1986), η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο υπέροχο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco). Την ταινία σκηνοθέτησε ο Jean-Jacues Annaud και η επιλογή του 78χρονου τότε ηθοποιού Feodor Chaliapin για τον ρόλο του φανατικού συντηρητικού καλόγερου (σεβάσμιος Χόρχε του Μπούργκος-Venerable Jorge de Burgos), είναι εκπληκτική! Ο φανατικός καλόγερος Χόρχε, είναι φτυστός ο Υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Σόϊμπλε! Η ομοιότητα των προσώπων μας οδηγεί συνειρμικά στην ανατριχιαστική επέκταση των πολιτικών και ιδεολογικών συμβολισμών που υπάρχουν και στην ταινία αλλά κυρίως στο βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο: Ο φανατικός καλόγερος Χόρχε, στην προσπάθειά του να προστατεύσει- κατά την γνώμη του - το μοναστήρι του και την ορθοδοξία του δόγματός του από την ¨μόλυνση¨ μιας ανοιχτής στάσης για την ζωή και το γέλιο ως όπλο των απλών ανθρώπων απέναντι στις εξουσίες-την οποία στάση διδάσκει ένα χαμένο βιβλίο του Αριστοτέλη-, συλλαμβάνει και ¨στήνει¨ μια δολοφονική παγίδα για τους ¨άτακτους¨ που θα επιχειρήσουν να αποκτήσουν πρόσβαση στην απαγορευμένη αυτή γνώση. Τελικά προκαλεί πυρκαγιά στην σπάνια για την ανθρωπότητα παλιά και τεράστια βιβλιοθήκη του μοναστηριού. Η πυρκαγιά κατακαίει τελικά ολόκληρο το μοναστήρι και φυσικά και τον ίδιο. Μήπως τελικά ο φανατικός καλόγερος των κεντρικών τραπεζιτών Χόρχε-Σόϊμπλε, προσπαθώντας να προστατεύσει την ορθοδοξία του δόγματός του και το ακραίο συμφέρον της Γερμανίας, καταφύγει σε μια δολοφονική παγίδα και πυρκαγιά για την Ελλάδα, προκαλώντας τελικά μια τεράστια πυρκαγιά σε ολόκληρη την Ευρώπη η οποία προφανώς θα κατακάψει και την χώρα του?

16-5-2012, Θανάσης Σταματούκος-Ελλάδα

23 Μαΐ 2012

Λαοκράτης Βάσσης: «Μια Αριστερά που δεν πατάει γερά στον τόπο της είναι μια καθ’ όλα άτοπη Αριστερά» – στον Κώστα Καραβίδα, από το ΜΟΝΟ


«Η Αριστερά ώρες-ώρες εκπέμπει αυτιστικό πολιτικό λόγο. Και ενώ φαίνεται πως λέει πολύ ωραία πράγματα, επί της ουσίας δεν δίνει λύσεις. Γι’ αυτό και δεν ριζώνει στον τόπο και δεν γίνεται εθνικής εμβέλειας πολιτική δύναμη»
Ο Λαοκράτης Βάσσης δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις. Εδώ και πολλά χρόνια ταυτισμένος με την υπόθεση της Αριστεράς, κρατούσε για τον εαυτό του ρόλο πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά πάντα στον πυρήνα της παραγωγής πολιτικής σκέψης. Προσωπικότητα της Αριστεράς με μακρά θητεία στο μετερίζι της, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, από το οποίο γρήγορα διαγράφτηκε (το 1975) μαζί με συντρόφους και φίλους του όπως ο Σάκης Καράγιωργας, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Γεράσιμος Νοταράς, ο Στέλιος Νέστορας κ.ά.
Για πολλά χρόνια παρέμεινε ανένταχτος αριστερός, εργαζόμενος παράλληλα σ’ ένα από τα καλύτερα φροντιστήρια της Αθήνας, την «Παιδεία» και διδάσκοντας με απαράμιλλο τρόπο στις γενιές της Μεταπολίτευσης την έκθεση ιδεών. Το 1989 συνέβαλε στη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού, στην Π.Γ του οποίου παρέμεινε μέχρι το 2000. Από τότε είναι απλό μέλος του ΣΥΝ και ταυτόχρονα συγγραφέας σημαντικών βιβλίων που αναζητούν τα αίτια της κακοδαιμονίας της χώρας και της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση. Η ματιά του είναι αιρετική, ο κριτικός του λόγος αυστηρός και κοφτερός. Μια συζήτηση μαζί του για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς έχει πάντα απρόσμενο ενδιαφέρον.
«Δεν μπορεί να μην σε πιάνει θλίψη με τον απίθανο κατακερματισμό της Αριστεράς. Και δεν είναι μόνο ο εξωτερικός κατακερματισμός, αλλά και ο εσωτερικός. Δηλαδή, και μέσα στα κόμματα της Αριστεράς θα βρούμε το χάλι που υπάρχει στις μεταξύ τους σχέσεις»
- Στο τελευταίο σας βιβλίο ανιχνεύετε τα βαθύτερα αίτια της κρίσης και χρεοκοπίας μας. Ν’ αρχίσουμε απ’ αυτά;
Ένα από τα βασικά συμπτώματα των μεγάλων κρίσεων είναι η αδυναμία αυτών που τις περνάνε να συνειδητοποιήσουν το βάθος τους. Παρ’ ότι κρίση και χρεοκοπία βιώνονται οδυνηρά από τον λαό μας, καθώς η οικονομική της διάσταση είναι εφιαλτική, καθόλου δεν πείθομαι πως έχουμε καταλάβει γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και συνακόλουθα πώς θα ξεβαλτώσουμε. Πολύ περισσότερο δεν μοιάζει να συνειδητοποιούμε πως τούτη η κρίση δοκιμάζει τις ίδιες τις υπαρξιακές αντοχές της εθνικής μας συλλογικότητας, καθώς έχει αγγίξει ακόμα και αυτό το πολιτιστικό μας κύτταρο. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως οι αναλύσεις μας έχουν κάνει κοινή πεποίθηση πως το δικομματικό πολιτικό σύστημα μετεξελίχτηκε σε σύστημα άγριας νομής της εξουσίας, αφού ιδιοποιήθηκε το κράτος και έθεσε την κοινωνία υπό ομηρεία. Και ούτε είναι τυχαία η ουδετεροποιητική αναφορά στο πολιτικό σύστημα εντελώς αφηρημένα, που σχεδόν βγάζει από το κάδρο των ευθυνών τα κόμματα εξουσίας, τις ηγεσίες τους και το πολυάνθρωπο παρασιτικό πολιτικό τους προσωπικό.
Γιατί αν είχαν γίνει οι σωστές αναλύσεις, θα είχαν ήδη διατυπωθεί συγκροτημένες προτάσεις για την απελευθέρωση του κράτους απ’ τα κόμματα εξουσίας και την απελευθέρωση της κοινωνίας απ’ το εξουσιαστικό πλέγμα κράτους και κομμάτων. Όπως θα είχαν φωτιστεί και τα βαθύτερα πολιτιστικά (πνευματικά, ηθικά, αξιακά και ταυτοτικά) αίτια της χρεοκοπίας. Γι’ αυτό πιο πολύ από την ίδια την κρίση και τη χρεοκοπία με τρομάζει η σύγχυσή μας. Περίπου συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε περαστικοί, σαν είμαστε ξένοι, σαν να μην είναι δικός μας ο τόπος.
- Αναφέρεστε στους μύθους της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Ποιοι είναι αυτοί;
Όλο το ιδεολογικό υπόβαθρο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς ήταν αυτοπαγιδευτικό. Κι αυτό γίνεται φανερό αν ψάξουμε τον παρωχημένο αντιδεξιισμό της, που την εμπόδισε να αντιπαρατεθεί με τη δικομματική στρατηγική του αστισμού. Όπως αν ψάξουμε πώς λειτούργησε, λιγότερο ο μύθος του «γαλλικού Μάη» και περισσότερο ο μύθος του Πολυτεχνείου. Αναφέρομαι στην κακέκτυπη εξεγερσιακή λογική που τροφοδοτήθηκε από την κακή χρήση των μύθων και την εξαέρωση του εξεγερσιακού τους αρώματος. Για να μην μπω και στη μυθολογία τη σχετιζόμενη με τα ιδεολογικά στερεότυπα και την διαιωνιζόμενη ιστορικότητα της κρίσης της. Επρόκειτο για μια αυτοαναφορική μυθολογία ερήμην της πραγματικότητας, όπως δείχνει και η μεταπολιτευτική απήχησή της στον ελληνικό λαό.
- Ξέρω ότι η σκέψη σας βασανίζεται από την ιδέα ότι η Αριστερά πρέπει να βαδίσει στους άξονες της παιδείας και του πολιτισμού, ξεπερνώντας τη δυσανεξία της στη σχέση της με το «εθνικό».
Στη λογική μου η Αριστερά είναι πρωτίστως ταυτισμένη με την ποιότητα, την παιδεία και τον πολιτισμό. Για τη μεταπολιτευτική Αριστερά όμως, λυπάμαι που το λέω, ήταν προνομιακό πεδίο μόνο διακηρυκτικά. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο που στερείται πολιτιστικού οράματος για τον τόπο. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η δυσανεκτική της σχέση με το «εθνικό», τον τόπο και την ιστορία του. Μια ιδεολογικά ενοχική σχέση, κόντρα στην αυτονόητη αλήθεια ότι μια Αριστερά που δεν πατάει γερά στον τόπο της είναι μια καθ’ όλα άτοπη Αριστερά.
- Μάλλον θεωρείτε ψευτοδίλημμα το ερώτημα αν πρέπει να δίνεται προτεραιότητα στο «κοινωνικό» ή το «εθνικό» ζήτημα.
Σαφώς είναι ψευτοδίλημμα και μάλιστα τραγικά αυτοπαγιδευτικό. Γιατί, θέλεις δεν θέλεις, το «εθνικό» με το «κοινωνικό» δένονται διαλεκτικά. Αυτό δεν το καταλαβαίνεις, αν υπάρχεις διαμέσου της μεταφυσικής της ιδεολογίας. Αν η ιδεολογία σε οδηγεί στην αριστερή Νεφελοκοκκυγία και σε αποκόπτει από τον τόπο. Ενώ θα έπρεπε η ίδια να είναι συνδεδεμένη με το ιστορικό και πολιτιστικό μεδούλι της κοινωνίας. Αλλιώς, η ιδεολογία γίνεται κάτι το εντελώς ξεκομμένο προς το οποίο θα πρέπει η κοινωνία να προσαρμοστεί. Λέω πάντα απλά: δεν υπάρχει ο τόπος για την Αριστερά, αλλά η Αριστερά για τον τόπο.
Κι όταν λέω τόπος, εννοώ όλη την ιστορικο-πολιτιστική πραγματικότητα και προπαντός τον ελληνικό λαό. Μιλώ για μια Αριστερά που προφανώς δεν περιχαρακώνεται εθνικά και δεν αντιπαρατίθεται με τους άλλους τόπους. Διότι αν πατάς καλά στον τόπο σου, αυτό σε βοηθά να αγναντεύεις και όλους τους άλλους και να έχεις λειτουργική επαφή μαζί τους. Κι αν όλες οι «Αριστερές» του κόσμου πατάνε σωστά στους τόπους τους, τότε διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για μια πλουραλιστική, πολύχρωμη ανθρωπότητα όπου, για να θυμηθούμε και τον σύντροφο Μάο, «όλα τα λουλούδια θα ανθίζουν».
- Αυτό βέβαια προϋποθέτει σκληρή και επώδυνη αυτοκριτική.
Πολλά προϋποθέτει. Πρέπει να σπάσουμε ένα μυθολογικό κέλυφος στο οποίο είμαστε πιασμένοι. Η Αριστερά ώρες-ώρες εκπέμπει αυτιστικό πολιτικό λόγο. Και ενώ φαίνεται πως λέει πολύ ωραία πράγματα, επί της ουσίας δεν δίνει λύσεις. Γι’ αυτό και δεν ριζώνει στον τόπο και δεν γίνεται εθνικής εμβέλειας πολιτική δύναμη. Δεν φταίει η κοινωνία που δεν είμαστε τέτοια δύναμη. Φταίμε εμείς που δεν μπορούμε να μπούμε στο μεδούλι της και να εκφράσουμε τους βαθύτερους καημούς της. Ειδικά σήμερα, σ’ αυτή τη μεγάλη κρίση, αν η Αριστερά δεν αρθρώσει λόγο εθνικό, στον οποίο προφανώς ενυπάρχει το κοινωνικό, δεν θα μπορέσει να διαδραματίσει τον ρόλο που πρέπει για να βγάλει τον τόπο από την κρίση. Ο ρόλος της δεν είναι να πετάει νεράντζια στον ταξικό εχθρό, αλλά να οδηγήσει τη χώρα σε μετατροϊκανό ξέφωτο.
- Όλα αυτά μου ακούγονται σαν να αφορούν την ελληνική Αριστερά σε μια περίοδο όμως που το πρόβλημα έχει υπερεθνικές διαστάσεις. Νομίζω ότι αν το δούμε σε αυτή την προοπτική, το θέμα γίνεται πιο σύνθετο. Ακόμα και να πάταγε δηλαδή γερά στον τόπο της η Αριστερά, πόσο βαθιά θα μπορούσε να πάει, όταν το πρόβλημα είναι υπερτοπικό;
Χωρίς να παραγνωρίζω την υπερεθνική διάσταση του προβλήματος, νομίζω πως όταν την τονίζουμε συνεχώς, είναι σαν να πετάμε
τη μπάλα στην εξέδρα. Ας ξεκινήσουμε με ρεαλισμό από τον δικό μας τόπο και ας προσπαθήσουμε να επιλύσουμε προβλήματα στο πλαίσιο των αντικειμενικών δεδομένων. Το ότι η κρίση έχει και διεθνή διάσταση καθόλου δεν σημαίνει πως εκεί βρίσκονται όλα τα αίτια της κακοδαιμονίας μας.
- Σύμφωνοι. Αλλά υπάρχει και το δραματικό παρόν, η συγκυρία που θέτει διλήμματα οικονομικής υφής. Ευρώ ή δραχμή, Ευρώπη ή μόνοι μας. Η εθνική στρατηγική είναι απαραίτητη, αλλά δεν απαντά στο «εδώ και τώρα». Τα δύσκολα ερωτήματα είναι τα πρακτικά και τα συγκεκριμένα, πώς θα απαντήσει δηλαδή η Αριστερά στην κατηγορία που τη θέλει ανεύθυνη και ανεδαφική, να φυλάει εικονίσματα και να φαντασιώνεται οράματα.
Η εκπόνηση ενός αριστερού σχεδίου για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να απαντάει και σ’ αυτά. Υπάρχει όμως το «τούτων δοθέντων». Ξεκινάμε από τους αντικειμενικούς περιορισμούς. Πρέπει η απάντηση στην κρίση να χτυπάει τις βαθύτερες ρίζες της κακοδαιμονίας μας. Που σημαίνει πως η αντιμετώπιση της πνιγηρής οικονομικής της διάστασης δεν είναι δυνατή παρά μόνο στο πλαίσιο μιας γενικότερης και μακρόπνοης στρατηγικής που εξαλείφει τα βαθύτερα αίτιά της. Μιας εμπνευσμένης στρατηγικής: αναθεμελιωτικής, καθ’ όλα ανορθωτικής και αναγεννητικής. Αυτή η στρατηγική ούτε έχει εκπονηθεί ούτε ανιχνευτεί. Ό, τι λέγεται ως τώρα δεν υπερβαίνει τα όρια των μεταπολιτευτικών λογικών. Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αποκτήσει ευνομούμενη πολιτεία και λειτουργική συλλογικότητα. Το ελληνικό μας πρόσωπο έχει κακοπάθει από τις «τοξίνες» της Μεταπολίτευσης. Ας μη θεωρηθεί υπερβολή, εδώ που φτάσαμε, χρειαζόμαστε εθνική επανεκκίνηση με οραματικό πνεύμα και φλόγα Φιλικής Εταιρίας και εαμικής έμπνευσης.
- Είναι όμως κι άλλα τα καυτά ζητήματα για την Αριστερά. Με το μεταναστευτικό, ας πούμε, υπάρχει κίνδυνος να παγιδευτεί;
Πολύ συχνά οι αριστεροί, παρασυρμένοι από την ιδεολογική μας ευαισθησία, ξεχνάμε τις οριακές μεταναστευτικές αντοχές του τόπου μας. Αναμφίβολα δεν μπορεί η Αριστερά να παραγνωρίζει, λόγω του αξιακού της περιεχομένου, τα δικαιώματα των μεταναστών και να αγνοεί την τραγική τους μοίρα. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν αδυσώπητα προβλήματα, που δημιουργεί το μεταναστευτικό κύμα. Εμείς δεν γίνεται να μιλάμε σαν να είμαστε κάτοικοι του Λουξεμβούργου. Ο λόγος της Αριστεράς πρέπει να συνδυάζει το σχετικό με τα δικαιώματα των μεταναστών αξιακό της περιεχόμενο με τις οριακές δυνατότητες υποδοχής τους στη χώρα μας.
- Κάπου διάβασα πρόσφατα ότι ο Τσίπρας είναι ο απόγονος του λαϊκιστικού λόγου του ΠΑΣΟΚ του ’80. Πώς βλέπετε τον λόγο του;
Είναι ελπιδοφόρα αιχμή προς το μέλλον της Αριστεράς μας. Όλο περισσότερο πείθομαι πως έχει συνειδητοποιήσει τις χρόνιες αδυναμίες του χώρου μας και πως διαμορφώνει συνθήκες για να τον απαλλάξει από τα «βαρίδια» του. Είναι δείγμα κρίσιμης ωριμότητας το ότι η σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά συναντιέται όλο και περισσότερο με την πατριωτική και δημοκρατική παράδοση της εαμικής Αριστεράς, γεφυρώνοντας ένα χάσμα που δημιούργησε η ψευτοεπαναστατική μεταφυσική ατοπία, δήθεν διεθνιστική, που αποξένωσε την Αριστερά απ’ τον λαό αναφοράς της. Θέλω να πιστεύω πως το εκλογικό αποτέλεσμα, πρωτίστως μια συνεκτική κοινοβουλευτική ομάδα, θα του επιτρέψουν να λύσει (κόψει) τον «Γόρδιο δεσμό» των παραλυτικών αντιφάσεων του κομματικού σχηματισμού του οποίου ηγείται και να κάνει τον υποσχετικό του λόγο και ρόλο πειστικά πρωτοποριακό. Θα κριθεί από την απάντηση που στην κρίση που τη χρωστάει στον τόπο. Μια απάντηση που πάει μαζί με την ουσιαστική πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική ηγεμονία της Αριστεράς στον τόπο μας, έτσι που να μπορεί να ανυψωθεί σε εθνικής εμβέλειας πρωτοποριακή δύναμη και να ανοίξει δρόμο προς τη νέα Μεταπολίτευση.
- Αλήθεια, πότε θα τελειώσει η Μεταπολίτευση;
Όταν βάλουμε έστω και το ένα πόδι μας στην επόμενη μέρα της. Δεν έχουμε δυστυχώς αρθρώσει ακόμη λόγο ρήξης με το τέλμα της. Αν δεν αναιρεθούν τα αίτια της χρεοκοπίας, δεν είναι δυνατόν να πάμε σε νέα Μεταπολίτευση. Το ένοχο πολιτικό της σύστημα αποδεικνύεται εφτάψυχο. Και βέβαια δεν μπορεί να μην σε πιάνει θλίψη με τον απίθανο κατακερματισμό της Αριστεράς. Και δεν είναι μόνο ο εξωτερικός κατακερματισμός, αλλά καιο εσωτερικός. Δηλαδή, και μέσα στα κόμματα της Αριστεράς θα βρούμε το χάλι που υπάρχει στις μεταξύ τους σχέσεις. Άρα, δεν είμαστε ακόμα στην ενωτική ωριμότητα που θα μας
έδινε τη δυνατότητα να ηγηθούμε της προσπάθειας εξόδου από την κρίση με τον δικό μας λόγο εθνικής εμβέλειας.
- Για το εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ τι γνώμη έχετε;
Η μακρά αγωνιστική συμπόρευση και η φιλία με ηγετικά στελέχη, όπως ο Φώτης Κουβέλης και ο Θανάσης Λεβέντης, δεν μου επιτρέπει, ενόψει εκλογών, να ασκήσω σκληρή κριτική στο εγχείρημα. Ούτε θα ασχοληθώ με το ότι την περίοδο που έφυγαν, ο Τσίπρας επιχειρούσε την ανατροφοδότηση των συνασπισμικών συντεταγμένων που επί της ουσίας κάλυπταν και τις δικές τους διακηρυγμένες πολιτικές και ιδεολογικές ανησυχίες. Θα αρκεστώ όμως να πω πως το σχήμα αυτό πάσχει ιδρυτικά από μια ταυτοτική διλημματικότητα, που ήδη εκδηλώνεται με τις πρώτες κρίσιμες αποχωρήσεις ιστορικών στελεχών, όπως ο Αθανασίου και ο Σταματάκης. Μπορεί αυτή η ταυτοτική διλημματικότητα να καλυφτεί κατά την προεκλογική περίοδο από έναν «στρογγυλό» λόγο, από έναν λόγο που σαν αυγό στέκεται από όλες του τις μεριές.
Όχι όμως και μετεκλογικά, οπότε οι του διαχειριστικού κυβερνητισμού από τη μια και οι της αριστεροδημοκρατικής λογικής από την άλλη, επιτρέψτε μου τη σχηματοποίηση, δεν θα μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς αυτοαναιρέσεις της μιας ή της άλλης πλευράς. Θα μείνω σε αυτά τα λίγα για ευνόητους λόγους, προσθέτοντας πως πολύ θα ήθελα οι συνασπισμικοί σύντροφοι της ΔΗΜΑΡ να επανέλθουν στη γνωστή τους στέγη. Αυτή που κάποτε, και αναφέρομαι στον ενιαίο ΣΥΝασπισμό, μας ένωσε όλους, μαζί και το ΚΚΕ. Κι ήταν η μόνη σοβαρή επιλογή της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, ανεξάρτητα απ’ το αν υπονομεύτηκε εκ των ένδον από ηγετικούς «κεκράχτες» των δυο κύριων πρωταγωνιστών της. Αναρωτιέμαι, γιατί είναι ανέφικτη μια ανανεωμένη εκδοχή της ενωτικής συνασπισμικής λογικής σήμερα; Ό, τι κι αν λένε αυτοί που τη θεωρούν ανέφικτη, η στρατηγική της ενότητας της Αριστεράς, προφανώς σε δημοκρατική και κινηματική βάση, είναι μονόδρομος για όλες της τις δυνάμεις.
- Τη γραμμή ΚΚΕ πώς την κρίνετε;
Αναρωτιέμαι, πώς οι σύντροφοι του ΚΚΕ μπόρεσαν και έκαναν τότε (1989) το μεγάλο βήμα προς τη συνασπισμική λογική και τώρα δεν μπορούν να το κάνουν ξανά. Έχουμε πια την εμπειρία από τα λάθη που κάναμε όλοι. Γιατί δεν μπορεί οι ίδιοι να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο μοναχικός δρόμος είναι παντελώς αδιέξοδος. Αν όμως ξαναθυμούνταν την πολιτική φιλοσοφία του ενιαίου ΣΥΝ και γίνονταν επεξεργασίες στο σημερινό πεδίο, με την τρόικα στον σβέρκο να κάνει πιο επιτακτική τη σύμπραξη, νομίζω πως τότε θα δημιουργούσαμε συνθήκες ώστε η ελληνική κοινωνία να κρεμαστεί στην κυριολεξία από την Αριστερά. Πόσο λείπει σήμερα ένας Χαρίλαος Φλωράκης…
- Είστε αισιόδοξος;
Όλοι δίνουμε μια εσωτερική μάχη καταπολέμησης της απαισιοδοξίας μας. Πιάνομαι από τη σκέψη πως καμιά κοινωνία δεν αυτοκτονεί. Όπως πολύ περισσότερο πιάνομαι από τη σκέψη ότι οι λαοί στα δύσκολα κρατιούνται από την ψυχή τους. Κι εμείς ακόμα και από τα υπόλοιπα της ψυχής μας να κρατηθούμε, θα τα βγάλουμε πέρα. Με το έπος του ΄40 και το μεγαλείο της Αντίστασης πολύ κοντά μας, δεν έχουμε το δικαίωμα της παραίτησης. Ο Γλέζος μας το υπενθυμίζει με το να είναι και στα ενενήντα του σημαιοφόρος του λαού μας.
- Η μεγαλύτερη φοβία ή ανησυχία σας ποια είναι;
Να παραταθεί αυτή η αμήχανη σύγχυση και ο διαλυτικός φυγοκεντρισμός της κοινωνίας μας.
- Στο φαντασιακό της γενιάς μου, ο Δεκέμβρης του ’08, παρ’ όλες τις εκτροπές που συνέβησαν, ενέχει θέση σημαδιακή. Στο βιβλίο σας ασκείτε αυστηρή κριτική στη μορφή που έλαβε η έκφραση της οργής.
Θα ήθελα να κάνουμε το μεγάλο βήμα από την οργή στη σκέψη. Στο βιβλίο τόνισα την υπέρτατη σημασία του εξεγερσιακού αρώματος. Χωρίς αυτό το άρωμα δεν μπορεί να υπάρχει ανάσα ζωής. Τι όμως παρατήρησα με έντονο σκεπτικισμό; Αυτό το άρωμα το βουτήξαμε μέσα σε απόνερα. Και τα απόνερα είναι όλες οι αυτοαναιρετικές ακρότητες. Αν πάρουμε τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τα οποία αφρόνως κάποιοι παρομοίωσαν ακόμη και με το 1821, θα δούμε ότι είχαν τη θετική εξεγερσιακή διάσταση, αλλά και τη σκοτεινή, τη μηδενιστική διάσταση. Όσο οι εξεγερσιακές ανατάσεις θα εκτρέπονται για διάφορους λόγους σε μηδενιστικές ατραπούς, το εξεγερσιακό άρωμα θα εξαερώνεται και αντί να υπηρετούμε αυτό για το οποίο εξεγειρόμαστε, θα γινόμαστε υπηρέτες όσων χαλκεύουν δεσμά στην κοινωνία. Θέλω η νεολαία να περιφρουρεί η ίδια την αγιότητα των εξεγερσιακών της στιγμών.
- Περνώντας στις δυο τελευταίες ερωτήσεις. Η ευθύνη της χρεοκοπίας περιορίζεται στο πολιτικό προσωπικό; Ποιος τελικά ευθύνεται;
Αξιοποιώντας μια παραβολική προσέγγιση σ’ αυτό το ερώτημα ενός γέρου από την πατρίδα μου την Ήπειρο, θα έλεγα μαζί του πως αν κοιταχτούμε στο πηγάδι της Μεταπολίτευσης θα βρούμε την απάντηση. Χωρίς, εννοείται, αυτή η απάντηση να έχει σχέση με την κυνική χυδαιότητα του «μαζί τα φάγαμε». Σε κάθε περίπτωση όμως, όταν ψάχνουμε για ευθύνες και κοιτάμε απέναντι, δεν θα βρίσκουμε τη σωστή απάντηση. Η ευθύνη επιμερίζεται: ευθύνη διάπραξης του κακού, συνέργειας στο κακό, ανοχής του κακού, όχι επαρκούς αντίδρασης στο κακό κ.λπ. Στην κορυφή της κλίμακας των υπευθύνων βρίσκονται τα δυο κόμματα εξουσίας, οι ηγεσίες τους και το πολιτικό τους προσωπικό. Προσπερνώντας όμως όλους αυτούς, θα σταθώ ιδιαίτερα στις ευθύνες των διανοουμένων, πνευματικών ανθρώπων, καλλιτεχνών, επιστημόνων και δημοσιογράφων που σιτίστηκαν παχυλώς στο πρυτανείο της Μεταπολίτευσης και τώρα, με περισσεύον θράσος, κάνουν και κριτική, σαν να μην ήταν αυτοί που συμπορεύτηκαν, με το αζημίωτο πάντοτε, με όλες τις αποχρώσεις της δικομματικής συγκυριαρχίας. Αυτό για μένα είναι ένα από τα πιο ανησυχητικά συμπτώματα της κρίσης. Θου κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!
- Θέλω να κλείσουμε με ένα υπαρξιακό ερώτημα για τη γενιά μου, τους νέους ανθρώπους. Είσαι δάσκαλος και ξέρω την ευαισθησία σου. Τι θα έλεγες από καρδιάς σε έναν νέο άνθρωπο, 18, 25, 35 χρόνων, που έχει υποστεί το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, το κυρίαρχο μεταπολιτευτικό πολιτιστικό μοντέλο, την κομματική λειτουργία της κοινωνίας και που δεν αλλοτριώθηκε και είναι διατεθειμένος να το παλέψει.
Είναι το δυσκολότερο ερώτημα. Αν έχουμε δικαίωμα οι των ένοχων μεταπολιτευτικών γενεών, ακόμα και αυτοί που ήμασταν σε βαθιά ρήξη με το διαχειριστικό κατεστημένο, να δίνουμε συμβουλές προς τους νέους, θα τους έλεγα: να συνειδητοποιήσουν και να αναδεχτούν τη βαριά ευθύνη της ελληνικής συνέχειας σ’ αυτό το τόσο δύσκολο για τη συλλογικότητά μας σταυροδρόμι. Πολύ θα ήθελα να ξυπνήσει μέσα τους το κατά Σβορώνο αντιστασιακό «ένστικτο» του λαού μας, έτσι που, πατώντας γερά στον τόπο μας, να σηκώσουν την πεσμένη από τα χέρια μας σκυτάλη και να βρουν διέξοδο.
Τρομάζω όταν σκέφτομαι τα φορτία που μετέφερε στους ώμους τους η μεταπολιτευτική αφροσύνη. Ιδιαίτερα προς τους αριστερά υποψιασμένους, αυτό το ελπιδοφόρο και ανήσυχο κομμάτι της νεολαίας μας, θα έλεγα, πέραν του να φυλάγονται από τα τυφλά «ιερατεία» και τους μικρούς «βούδες», όλου του αριστερού χώρου, να διδάσκονται από θεωρητικούς όπως ο Γκράμσι και να βλέπουν μαζί του «εθνική την αφετηρία και διεθνιστική την προοπτική…». Πρωτίστως όμως να διδάσκονται από τους κλασικούς της γραμματείας μας, στους οποίους στηρίχτηκαν οι μεγάλοι θεωρητικοί της Αριστεράς, με πρώτον απ’ όλους τον ίδιο τον Μαρξ. Γι’ αυτό πάνω απ’ όλα θα τους συμβούλευα μέτρο της αριστεροσύνης τους να είναι η ποιότητα, που θέλει παιδεία και ήθος. Μελετώντας τα λάθη της Μεταπολίτευσης, εύχομαι να μην τα επαναλάβουν.
Το βιβλίο του Λαοκράτη Βάσση Η χρεοκοπία της Μεταπολίτευσης- Πολιτιστικές Αναγνώσεις κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ταξιδευτής. Ο συγγραφέας αναζητά τα βαθύτερα αίτια των βιούμενων αδιεξόδων μας, υποστηρίζοντας ότι η Αριστερά πρέπει να γίνει πολιτιστική πρωτοπορία προκειμένου να διεκδικήσει την πολιτική πρωτοπορία.

22 Μαΐ 2012

Συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης: Αναγκαία και απαραίτητη η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων



 To έλλειμμα του σημερινού πολιτικού λόγου για την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας


1. Οι βάσεις των «Μνημονίων», που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα, δεν είναι απλώς οικονομικές. Τα «Μνημόνια» δεν είναι απλά δανειακά κείμενα που εκμεταλλεύονται οικονομικά τον οφειλέτη. Με τα «Μνημόνια» δεν επιδιώκεται μόνο η διασφάλιση με σκληρούς όρους των δανειζόμενων κεφαλαίων. Τα «Μνημόνια» έχουν στόχο την ολοκληρωτική κατάλυση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας ως κυρίαρχου κράτους.

Αυτό είναι ολοφάνερο από τους έξης όρους των δανειακών συμβάσεων του Μαΐου 2010 (Α΄ Μνημόνιο) και του σχεδίου Δανειακής Σύμβασης που ενέκρινε η Βουλή (Β΄ Μνημόνιο):
1ος Όρος: Παραίτηση υπέρ των δανειστών από όλα τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας και από όλες τις ασυλίες που παρέχει το διεθνές δίκαιο σε κάθε κράτος για την προστασία ζωτικής σημασίας αγαθών του. [άρθρα 3 (4) και (5), 4 (1) (β), 15 (1) (α) και Παράρτημα 4 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»]

2ο Όρος: Δέσμευση του συνόλου της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών [άρθρο 4 (2) της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»]. Η δέσμευση αυτή αποκλείει κάθε είδους οικονομική διασφάλιση άλλου δανειστή εκτός από αυτούς του Μνημονίου. Με αυτό τρόπο αποκλείει ολοκληρωτικά στην Ελλάδα να συνάψει οικονομικές σχέσεις με άλλες χώρες, καταλύοντας έτσι την ανεξαρτησία της.

3ος Όρος: Οι δανειακές μας συμβάσεις (τα «Μνημόνια») υπάγονται υποχρεωτικά στο αγγλικό δίκαιο και οι δικαστικές αποφάσεις είναι απόλυτα εκτελεστές και δεσμευτικές στην Ελλάδα [άρθρο 14 (1) και (3) της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»]. Ο όρος αυτός –και μόνος του- καταλύει την κυριαρχία του κράτους, γιʼ αυτό και έχει κριθεί ως αντίθετος με το διεθνές δίκαιο.

Με τον όρο αυτόν αντιμετωπίζεται το δανειζόμενο κράτος ως ιδιώτης οφειλέτης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα:
(α) δεν μπορεί να επικαλεστεί τα δικαιώματα και την προστασία που παρέχει το διεθνές δίκαιο σε κάθε κράτος (ούτε προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ούτε την προστασία της εθνικής κυριαρχίας που παρέχει στα κράτη η διεθνής κοινότητα) και
(β) το κράτος ως οφειλέτης δεν μπορεί να επικαλεστεί απέναντι στους δανειστές του, ούτε τα δικαιώματα που παρέχει το ελληνικό δίκαιο και τα δίκαια όλων των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης στον ιδιώτη δανειστή, γιατί δεν τα αναγνωρίζει το αγγλικό δίκαιο. Τα δικαιώματα αυτά είναι πολλά: (ακυρότητα των εκμεταλλευτικών συμβάσεων, δικαίωμα αναπροσαρμογής των συμβάσεων λόγω μεταβολής των συνθηκών κ.ά.).
4ος Όρος: Οι δανειστές έχουν το δικαίωμα να μεταβιβάσουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους από τις δανειακές συμβάσεις σε τρίτο κράτος ή πρόσωπο. Η Ελλάδα δεν έχει αυτό το δικαίωμα (άρθρο 2 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης).

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι όροι αυτοί εξακολουθούν να ισχύουν και αποτελούν δεσμεύσεις (με διάφορους τρόπους και όρους) και του Β
ʼ Μνημονίου.
2. Από το σύνολο σχεδόν των όρων που είναι εκμεταλλευτικοί, τοκογλυφικοί, εκβιαστικοί και παράνομοι, αναφέρω μόνο τους παραπάνω όρους, γιατί αυτοί είναι ολοφάνερο ότι αποτελούν τη βάση κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, που αποτελεί το σκοπό των δανειστών μας (των κρατών μελών της Ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία και το ΔΝΤ).
Από τους όρους αυτούς προκύπτει ότι η μόνη σωστή αντιμνημονιακή πολιτική είναι αυτή που θεωρεί ότι δεν υπάρχει άλλη λύση παρά μόνο:
- η καταγγελία των «Μνημονίων» με (προσωρινή) στάση πληρωμών προς τους πιστωτές – και όχι «παύση» πληρωμών που λένε πολλοί σκόπιμα, γιατί σημαίνει χρεοκοπία
- ο έλεγχος του ύψους του δανείου, ώστε να προσδιοριστεί επακριβώς το μη επαχθές χρέος, που είναι το νόμιμο κατά το διεθνές δίκαιο, γιατί ανταποκρίνεται στην αντοχή του κράτους ως προς το να εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες του λαού του και της άμυνάς του,
- η διαγραφή (το «κούρεμα») του επαχθούς μέρους του δανείου, που υπερβαίνει τις δυνάμεις του κράτους να το πληρώσει και η αναδιαπραγμάτευση, μεταξύ ίσων κρατών, του μη επαχθούς μέρους του δανείου με νόμιμους όρους.
Αυτό που υποστηρίζουν –τώρα, οψίμως– τα κόμματα της μνημονιακής παράταξης ότι θα αναδιαπραγματευθούν όρους των «Μνημονίων» ή ότι θα επιδιώξουν «σταδιακή αποδέσμευση από αυτά» είναι αναποτελεσματικά και λέγονται για να παραπλανήσουν το λαό. Η αλήθεια είναι μια: Από τη στιγμή που υπάρχουν οι παραπάνω όροι ως βάση του δανεισμού της Ελλάδας, χωρίς προηγούμενη καταγγελία των δανεικών συμβάσεων που τους περιέχουν, καμιά άλλη διαπραγμάτευση δεν είναι δυνατή, ούτε μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά.
3. Ο σκοπός των παραπάνω επονείδιστων όρων είναι διττός:
(α) Η ένταξη στο μπλοκ δυνάμεων ΗΠΑ-Ευρώπης της Ελλάδας ως υποτελούς μέλους, χωρίς δικαίωμα να στραφεί προς άλλη κατεύθυνση και
(β) Η μεταβίβαση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών σε πολυεθνικές εταιρείες του ίδιου πολιτικού μπλοκ και ο πλήρης αφελληνισμός της ελληνικής οικονομίας εις όφελος των χρηματοπιστωτικών κέντρων που υπάγονται στο ΔΝΤ.
4. Υποστηρικτικός αυτών των στόχων των δανειστών μας είναι ο πολιτικός λόγος:
- που εκφέρουν και αναπτύσσουν σκόπιμα τα κόμματα και τα ΜΜΕ που στηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική,
- καθώς, δυστυχώς, και οι αντιμνημονιακές παρατάξεις και τα μέσα επικοινωνίας τους, από έλλειμμα γνώσης του πραγματικού συμφέροντος της Ελλάδας και της πραγματικής βούλησης του ελληνικού λαού.
Ο λόγος αυτός παρουσιάζει τα έξης ελλείμματα:
(α) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται για ό,τι έχει σχέση με την κυριαρχία του ελληνικού κράτους, τα εθνικά μας θέματα και την εξωτερική μας πολιτική. Τον τελευταίο καιρό το Υπουργείο Εξωτερικών έχει σβήσει από το χάρτη.
(β) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται για τον τρόπο με τον οποίο φεύγουν καθημερινά, χωρίς καμιά διαφάνεια και χωρίς καμιά πληροφορία, οι πλουτοπαραγωγικές πήγες μας, τόσο οι οικονομικού ενδιαφέροντος, όσο και οι γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Δεν ακούσαμε ποτέ, πού μεταβιβάζονται (νομίζω, μεταβιβάστηκαν ήδη) τα δικαιώματα του υποθαλάσσιου πλούτου της Ελλάδας.
(γ) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται για το επονείδιστο «Ταμείο», μέσω του οποίου φεύγει από την Ελλάδα χωρίς κανένα δικαίωμα της Ελλάδας κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή και κάθε έσοδο, με αδιαφανείς διαδικασίες και με απώλειες δισεκατομμυρίων. Κανένα κόμμα δεν είπε μέχρι σήμερα ότι πρέπει να καταργηθεί αυτό το εγκληματικό και παμφάγο τέρας.
(δ) Ποτέ και τίποτε δεν ακούγεται –παρά το ότι υπάρχει πλούσια πρακτική- για το τρόπο με τον οποίο γίνεται η σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο στάση πληρωμών και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, για να μάθει ο κόσμος ότι όχι μόνο εφικτό είναι, αλλά και αναγκαίο.
(ε) Ποτέ και τίποτε δεν ακούστηκε για το ότι οι δανειακές συμβάσεις είναι ανυπόστατες και ότι είναι αντίθετες με το δίκαιο της ΕΕ και ότι δε δεσμεύουν νομικά τη Χώρα
(στ) Τέλος, ποτέ και τίποτε δεν ακούστηκε, ότι –εκτός από την πολιτική της υποτέλειας- υπάρχει και η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, και ότι το ΔΝΤ και η Ευρωζώνης της Γερμανίας δεν είναι οι μόνες πήγες δανεισμού και βοήθειας στον Πλανήτη.
Πειραιάς 12. 5. 2012
Γιώργος Κασσιμάτης

21 Μαΐ 2012

Η ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟΝ "ΠΑΡΟΝ"

«Αποφθέγματα»

-"ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ"

Σήμερα ανοίγει. Μεθαύριο ξανακλείνει.
Πλήρης σεβασμός της Λαϊκής Ετυμηγορίας!

Η παλαιά ρήση: «ξέρεις τι θα έκανα εγώ (ρε) αν γινόμουνα πρωθυπουργός για μια μέρα», συναντά την νεο-ελληνική πραγματικότητα: εκλέγεσαι βουλευτής ίσα-ίσα για να ορκιστείς και να επιστρέψεις σπίτι σου.. Ο απόλυτος νεο-ελληνικός σουρεαλισμός.

Ψεκάστε.Σκουπίστε.Τελειώσατε.

-“BARICATTE”

Για όσους ονειρεύονται «Οδοφράγματα» και άλλες τέτοιες «επαναστάσεις» του εικοστού αιώνα: Προσέξτε, μην μας στήσουν τα Οδοφράγματα άλλοι (και εν συνεχεία, στήσουν εμάς στον τοίχο..) Να τολμήσω να προσθέσω την φράση «Ποιος κάνει λόγο για νίκες; Το παν είναι να αντέξουμε» (Ράινερ Μαρία Ρίλκε), ή θα χαρακτηρισθώ ύποπτος ότι κλείνω το μάτι στους αντεπαναστάτες;

«ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ»

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση να κερδηθεί η (όποια) σχετική πλειοψηφία του ελληνικού Λαού, από οποιονδήποτε που ΑΓΝΟΕΙ ή «προσπερνά» την νούμερο ΕΝΑ ωρολογιακή βόμβα για την χώρα: την ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ.
Ας το λύσουμε με τον καλύτερο Δημοκρατικό τρόπο, αρκεί να ΦΥΓΟΥΝ οι στρατιές από την χώρα Τα άλλα είναι: ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ.. ή , εκ του πονηρού.. Όταν θα καίγεται από παντού ο κάμπος, δεν θα σας (μας) σώσει η επίκληση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»..

-«ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ» Συνεχίζουν τις προκλητικές δηλώσεις οι Νέο-Οθωμανοί γείτονες, άξιοι διάδοχοι σε τούτο των Κεμαλικών. Διότι όπως έχω ξαναδιατυπώσει: Νέο-Οθωμανισμός και Κεμαλισμός=τα δύο κεφάλια του τούρκου Ιανού. Και τα δύο: εχθρικά για την χώρα μας.. Αυτή την φορά, ήταν η σειρά του Εγκεμέν Μπαγίς (αρμόδιος υπουργός για θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης) να μιλήσει. Τι είπε; «Ελπίζω η Ελλάδα, αντί να ασχολείται με την ονομασία της “Μακεδονίας”, με κάποια προβλήματα στα νησιά και με το συρματόπλεγμα στα σύνορα, να δώσει βάρος στα οικονομικά προβλήματά της»!, παρατήρησε ο Τούρκος υπουργός απαντώντας σε ερώτηση για τις επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα μετά τη συνάντηση που είχε στην Αγκυρα με τον υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Νίκολα Ποπόσκι. «Τότε και εμείς θα την στηρίξουμε», πρόσθεσε, «διότι η ανάπτυξη της Ελλάδας είναι προς το συμφέρον και της Τουρκίας και της Μακεδονίας»…. Γρηγορείτε..

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠAΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ e-mail: gpapagian@in.gr

18 Μαΐ 2012

Στο "πάγο" το ΤΑΙΠΕΔ


«Παγώνει» ουσιαστικά η διαδικασία αποκρατικοποιήσεων καθώς το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) αποφάσισε κατά πλειοψηφία ότι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας περιόδου και μέχρι το σχηματισμό κυβέρνησης που θα προκύψει από τις νέες εκλογές, θα απέχει από τη λήψη αποφάσεων οι οποίες είναι δεσμευτικές για το μέλλον.

Σε ανακοίνωση του ΤΑΙΠΕΔ αναφέρεται ότι η απόφαση ελήφθη παρά την προσπάθεια του Προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου να εξευρεθεί τρόπος συνέχισης της λήψης αποφάσεων για τις προσκλήσεις ενδιαφέροντος που είναι απλώς προπαρασκευαστικές πράξεις. «Οι παρατηρητές που ορίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη εξέφρασαν την ανησυχία τους για την απόφαση του συμβουλίου» επισημαίνεται στην ανακοίνωση.

Αυτό ουσιαστικά σημαίνει πως πηγαίνει πίσω το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για το δεύτερο τρίμηνο του έτους, το οποίο περιλαμβάνει εννέα κινήσεις. Και συγκεκριμένα: Το sale & leaseback 28 κτηρίων του δημοσίου, το 35% των ΕΛΠΕ , το 29% του ΟΠΑΠ, το 74% της ΕΥΑΘ, την πώληση της ΛΑΡΚΟ, την παραχώρηση της Εγνατίας Οδού, μίας σειράς λιμανιών και μαρίνων, την πώληση του 61% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ και του 90% των ΕΛΤΑ.

Παράταση για την Αφάντου
Στο μεταξύ, η προθεσμία εκδήλωσης ενδιαφέροντος για το ακίνητο της Αφάντου στη Ρόδο έλαβε δίμηνη παράταση. Η καταληκτική ημερομηνία για την εκδήλωση ενδιαφέροντος μετατέθηκε από τις 22 Μαίου στις 10 Ιουλί
oυ

Συζήτηση για τις “Δυνατότητες και Προοπτικές του Εναλλακτικού και Αλληλέγγυου Εμπορίου στον Αστικό χώρο”


Πρόσκληση 


Η εκμετάλλευση των παραγωγών και των καταναλωτών από τις πολυεθνικές έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο, παραβιάζοντας κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.


Στον παραλογισμό αυτό προτείνουμε μία νέα μορφή εμπορίου, το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο. Ένα εμπόριο στο οποίο βασικός στόχος είναι να προσφέρονται τα προϊόντα λαϊκής ανάγκης στον τελικό καταναλωτή σε λογικές τιμές, ενισχύοντας ταυτόχρονα την ελληνική παραγωγή. 


Σας προσκαλούμε λοιπόν να συζητήσουμε τις δυνατότητες και τις προοπτικές του εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου στον αστικό χώρο, την Τετάρτη 23 Μαϊου στις 20:00, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν.Φανερωμένης Χολαργού.


Στην συζήτηση θα συμμετάσχουν οι :
Σχίζας Γιάννης, περιβαλλοντιστής
Πανάγος Παναγιώτης, οικονομολόγος – φοροτεχνικός και
Βαλκάνος Νίκος, καλλιεργητής αστικού χώρου  
Για οποιαδήποτε πληροφορία τηλεφωνείστε στο 210 6546742

17 Μαΐ 2012

ONE MINUTE OF YOUR TIME FOR CYPRUS!


Dear All,

We just signed a petition to get Turkey's occupying troops out of Cyprus and we hope you have a minute to add your name too.
The petition will be delivered directly to the President and to members of Congress.
The more names we add, the greater our voice will be and the greater our chance of making real progress on the Cyprus issue.


It only took one minute to add my name to the list. Can you add yours?
Thank you,
Movement for
FREEDOM & JUSTICE IN CYPRUS

Panos Ioannides
President

15 Μαΐ 2012

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Διδακτικό εγχειρίδιο . Ελληνική έκδοση. ΗΠΑ- Ελλάδα 2012 Το διδακτικό εγχειρίδιο για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου -από το Σύλλογο Ποντίων Σικάγο ετοιμάζεται και το διδακτικό εγχειρίδιο που θα περιλαμβάνει εκτός από τους Έλληνες του Πόντου και τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Θράκης και θα εκδοθεί σύντομα στην αγγλική και ελληνική γλώσσα- δημοσιεύτηκε από το Σύλλογο Ποντίων του Σικάγο, «Ξενιτέας», στην αγγλική γλώσσα με τον τίτλο «The Pontian Greek Genocide: A teaching unit». Στην ελληνική έκδοση δημοσιεύεται το Μάιο του 2012, με τίτλο «Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ. Διδακτικό εγχειρίδιο» και είναι αφιερωμένο στη μνήμη της Μαρίας Σ. Κενανίδου. Το διδακτικό εγχειρίδιο ενσωματώνει τις ακόλουθες παιδαγωγικές στρατηγικές: -Ανάλυση των βασικών πηγών: Επίσημες αναφορές, εφημερίδες και αφηγήσεις επιζώντων. Οι δάσκαλοι μπορούν χρησιμοποιήσουν τα τεκμήρια δημιουργώντας τις δικές τους ερωτήσεις. -Πολλαπλές πληροφορίες: Ρηματικά - γλωσσικά (π.χ. προγράμματα εργασίας, δημοσιογραφικές αναλύσεις, ποίηση και έκθεση), πολυμέσα (προβολή τέχνης), συλλογικά (μαθητικές δραστηριότητες), και προσωπικά (ατομικές σκέψεις). -Γραφή: Εκφραστικά (δημοσιογραφικές αναλύσεις και ποίηση) και εκθέσεις. -Ερωτηματολόγιο: Απαντήσεις σε συγκλίνουσες και αποκλίνουσες ερωτήσεις. -Υψηλού επιπέδου σκέψεις: Αναλύσεις και εκτιμήσεις. Ο συγγραφέας του κειμένου στην αγγλική γλώσσα Ronald Levitsky διδάσκει κοινωνικές επιστήμες στο σχολείο του Sunset Ridge, Northfield του Ιλλινόις. Έχει τιμηθεί για την εξαιρετική του διδασκαλία κατά το έτος 2005 με το βραβείο Kohl, με το βραβείο Εdward Lewis II ως δάσκαλος του 2005, με το βραβείο του Ιδρύματος συνταγματικών δικαιωμάτων του Σικάγο, και το 2006 έλαβε το βραβείο Aharonian από το πρόγραμμα εκπαίδευσης της γενοκτονίας. Επίσης ο Ronald Levitsky είναι μέλος στην Εθνική επιτροπή Κοινωνικών επιστημών. Ο εκδότης είναι ευγνώμων στο Θεοφάνη Μαλκίδη, για την επιμέλεια του κειμένου στην αγγλική γλώσσα καθώς και για τη μετάφραση, την επιμέλεια και για τα συμπληρωματικά στοιχεία του διδακτικού εγχειριδίου στην ελληνική γλώσσα. Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών και έχει τιμηθεί από διάφορους φορείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για τη δραστηριότητά του σχετικά με το ζήτημα της Γενοκτονίας. Τα μέλη του Συλλόγου Ποντίων του Σικάγο, Γεώργιος Μαυρόπουλος, Σάββας Κοκτσόγλου και ο Θωμάς Μαντζακίδης βοήθησαν να συγκεντρωθεί το υλικό και οι πηγές, για την ετοιμασία των εκδοχών του διδακτικού εγχειριδίου. Ως μέλη του Συλλόγου Ποντίων Σικάγο «Ξενιτέας», παρουσίασαν την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά για τη νέα γενιά, τιμώντας και μνημονεύοντας ταυτόχρονα τους Πόντιους πρόγονούς τους. Ο πίνακας που κοσμεί το εξώφυλλο του διδακτικού εγχειριδίου για τη Γενοκτονία είναι της Έφης Μαυρίδου από την Κοζάνη. Ο πίνακας είναι αποτέλεσμα της έμπνευσης της καλλιτέχνιδας από τις ιστορίες των παππούδων τις οποίες διηγήθηκαν όταν ήταν παιδί και που και αυτοί επέζησαν την γενοκτονία. Το εγχειρίδιο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αποτελεί μία προσπάθεια για να γίνει κατανοητό από τους μαθητές και τις μαθήτριες, στους νέους ανθρώπους το ζήτημα της Γενοκτονίας. Ένα ζήτημα ιστορικής αλήθειας και δικαίωσης, αλλά πρωτίστως παιδείας, γνώσης και μόρφωσης.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ - Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ Συντονιστική Επιτροπή Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η Σχετικά με τις «Συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών» που γίνονται στο Προεδρικό Μέγαρο υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παπούλια, για τον σχηματισμό (ή όχι) Κυβέρνησης, προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, ως ανώτερος θεσμικός παράγων, συμβολίζει την Ενότητα ,την ομαλότητα, την Δημοκρατική λειτουργία. Από τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα, μας γεννιούνται τα εξής ερωτήματα: - Μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να καλεί στις «Συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών» όσους ο ίδιος ΕΠΙΘΥΜΕΙ; Απορρέει τούτο από το ΣΥΝΤΑΓΜΑ της χώρας; ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ «κλήσεις»; - Από το ανωτέρω προκύπτει το εύλογο ερώτημα: έχουμε Κοινοβουλευτική , ή , ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ Δημοκρατία; - Ισχύει ή όχι, η ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ; Επιτρέπεται να ερμηνεύεται η ΛΑΪΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ, η εκφρασθείσα στις 6 Μαϊου Λαϊκή Ετυμηγορία, κατά ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ; Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, προσοχή. Δεν υπάρχει λόγος να Εκτίθεσθε.. Αθήνα 15.05.12

11 Μαΐ 2012

Κάποια πρώτα συμπεράσματα μετά τις εκλογές

Κάποια πρώτα συμπεράσματα μετά τις εκλογές 1. - Μπορούν αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα, οι yesmen-οι εθελόδουλοι, να το λύσουν; Προφανώς Όχι. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αφού μετέτρεψε την Ελλάδα σε Τιτανικό, «σε δεύτερη φάση συμμάχησε με διεθνικούς χρηματοοικονομικούς δρώντες και τεχνοκράτες, σε τρίτη υπέγραψε θανατηφόρα μνημόνια ύφεσης, δανεισμού, τοκογλυφίας και στο τέλος κατάφερε κατά της Ελληνικής κοινωνίας ένα θανατηφόρο κτύπημα με το να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο» (Παναγιώτης Ήφαιστος). - Μπορούν αυτοί που έβαλαν την χώρα στο Μνημόνιο, αυτοί που υποθήκευσαν το παρόν και το μέλλον της, να επαναδιαπραγματευτούν το μνημόνιο; Ασφαλώς όχι. Δεν αξίωσαν την άμεση απαλλαγή από επαχθή και καταχρηστικά χρέη που δημιουργήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια, την στιγμή που μπορούσαν. Ούτε που το σκέφτηκαν! Υπηρέτες.. (Και)Γι’ αυτό ο Κυρίαρχος Λαός τους έκανε πέρα. Έστειλε το ΠΑ «ΣΟ».Κ στα αζήτητα, έκανε την πρώτη σε ψήφους ΝΔ κόμμα μικρομέγαλο. Ανέδειξε μια δύναμη της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ,σε δεύτερο κόμμα, Αξιωματική Αντιπολίτευση μετά δεκαετίες.. Ψήφισε ο Κυρίαρχος Λαός μας στις 6 Μάη, κατά πλειοψηφία: Αντι-μνημονιακά- Δημοκρατικά. 2. Καθώς περνούν οι μέρες, αρχίζουμε να βγάζουμε τα συμπεράσματά μας από την ψήφο των συμπολιτών μας στις 6 Μαίου. Ένα από αυτά: η Πολιτική ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ της πλειοψηφίας των πολιτών από τα πελατειακά δίκτυα της τελευταίας 30ετίας, από την (άθλια) κομματοκρατία, από την ρουσφετοκρατία του Δικομματισμού. Είχαν προηγηθεί οι Πλατείες και οι Αγανακτισμένοι που άνοιξαν τον δρόμο, βάζοντας -χωρίς και οι ίδιοι να το ξέρουν-τα θεμέλια για την "ανατροπή". Την αρχή της οποίας ζούμε.(Προτεινόμενο) Επόμενο στάδιο: η "οριζόντια" Πολιτική δομή και σχέση, η αυτο-οργάνωση, οι δράσεις αλληλεγγύης. Η διαμόρφωση μιας Εναλλακτικής Πρότασης, ενός διαφορετικού παραγωγικού μοντέλου βασισμένο στην Παραγωγική Ανασυγκρότηση της χώρας. 3. «Tο παλαιό πεθαίνει και το νέο αργεί να γεννηθεί» . 6η Μαίου: η Αρχή του Τέλους του Μεταπολιτευτικού κύκλου. Προς τα πού; Μετα-Δημοκρατία, ή, «οικόπεδο και Αποικία» Tοκογλύφων και ιμπεριαλιστών; 4. Άρχισε να γίνεται ευρύτερα κατανοητό: το Σεφερικό «Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν».. μπορεί να μην αφορά τους κομμουνιστές που θα έλθουν «να μας τα πάρουν», αλλά ΟΝΤΩΣ ΑΥΤΟΥΣ που μας τα παίρνουν: τους Τραπεζίτες.. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ e-mail: gpapagian@in.gr

4 Μαΐ 2012

Τελευταία ώρα! (Καλό βόλι..)

 1. Δεν υπάρχει ΧΑΜΕΝΗ ψήφος. Το πανικόβλητο Λαομίσητο καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, υπό κατάρρευσιν, μιλάει για χαμένη ψήφο , στην ύστατη προσπάθεια του να μαζέψει (σε ψήφους) τα ασυμμάζευτα. Η μόνη χαμένη ψήφος είναι αυτή υπέρ των εθελόδουλων.


2. Το δίλημμα «ευρώ» ή «δραχμή» που τίθενται τεχνηέντως και προπαγανδιστικά, είναι ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ. Όσοι μας διαβάζουν  γνωρίζουν ότι δεν είμαστε ΚΑΤΑ της Ε.Ε. ,όσο χάλια κι΄ αν είναι…- λόγω της επεκτατικής Τουρκίας προφανώς. Όσον αφορά την Ευρωζώνη, εδώ το θέμα ξεπερνά την Ελλάδα. Αφορά δηλαδή αφενός εμάς όπου ξέσπασε πρώτα η κρίση, (αδύναμος κρίκος, άθλιο πολιτικό σύστημα), αφετέρου μια δίνη πανευρωπαική.
Σε ότι όμως αφορά την Ελλάδα, λέμε: Ο μοναδικός δρόμος για την σωτηρία της χώρας είναι αυτός της  Ανάπτυξης της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής.
Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οι εναλλακτικές μορφές ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Η Στήριξη μορφών συλλογικής διαχείρισης, όπως: συνεταιρισμών, ομαδικών καλλιεργειών, κ.α. 
  Η Αξιοποίηση του συνόλου του εθνικού πλούτου, ορυκτού και υποθαλάσσιου υπέρ του έθνους και του Λαού. Η Προστασία της Δημόσιας Περιουσίας. Η Λαϊκή κινητοποίηση για τη γη, την στέγη, το κλίμα και τους φυσικούς πόρους, την αγροτική αναδιάρθρωση και τη διατροφική επάρκεια.


 3.Όλες και όλοι στις κάλπες, να μην λείψει κανείς!  Σταθεροί, Αποφασισμένοι:


 Με σύνεση, με Νου, με οργή και  Πάθος: ψηφίζουμε ΑΝΤΙ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ (ο καθένας ανάλογα με τις προτιμήσεις του)- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ:


  "Από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΕΠΑΜ, ως τον Π. Καμμένο (Ανεξάρτητοι Έλληνες)".
Καλό βόλι!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ



"Δήλωση Γιάννη Σχίζα : Η αβλαβής οικολογία και η επιβλαβής ελαφρότητα κάποιων αριστερών

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/2012/05/blog-post_2798.html


Η δική μας οικολογία δεν έχει σχέση με τη γερμανική Ευρώπη και με την αποικιοποίηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Δεν έχει σχέση με κάποιους αριστερούς που σπεύδουν να προσαρμοστούν στα αγοραία ρεύματα διαμορφώνοντας κατά φαντασίαν μετεκλογικές συμμαχίες– χωρίς να ξέρουν τι τους γίνεται και χωρίς προηγούμενη ιδεολογική όσμωση…


H δική μας οικολογία βρίσκεται σε συμπαράταξη με το λαό που απειλείται με νέα εγκληματικά μέτρα τον Ιούνιο. Οι εκλογές πιθανόν να μην μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, όμως μπορούν να εμποδίσουν να γίνει χειρότερος: Αυτό τουλάχιστον πρέπει να αποδείξουμε, στις 6Μάη….…

2 Μαΐ 2012

"ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ" ..κύριε Παπαδημούλη

 Έκανε δύο σκόπιμες διαστρευλώσεις χθες ο Δ.Παπαδημούλης σε τοποθέτηση του, σε προεκλογική εκπομπή στο τηλεοπτικό κανάλι "9":

1. ΤΑΥΤΗΣΕ τις ΑΝΤΙ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ δυνάμεις με την Αριστερά. όταν ρωτήθηκε σε ποιες δυνάμεις θα απευθυνθεί για να σχηματιστεί η υποτιθέμενη κυβέρνηση αν λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ "διερευνητική εντολή", είπε: στο ΚΚΕ, στην ΔΗΜΑΡ και στους Οικολόγους-Πράσινους! Είναι η ΔΗΜΑΡ αντι-μνημονιακή δύναμη; Από πότε; (εδώ μπερδεύει προφανώς ο Δ.Παπαδημούλης την επιθυμία του να ξαναβρεθεί με τους παλαιούς συντρόφους του της "ανανεωτικής" αριστεράς, με όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα)...
Είναι οι Οικολόγοι-Πράσινοι αντι-μνημονιακοί; από πότε; κάθε μέρα τους ακούμε να τοποθετούνται υπέρ των συνεργασιών, ΧΩΡΙΣ άλλο προσδιορισμό.

2. ΑΠΑΞΙΩΣΕ όσους Αντι-Μνημονιακούς δεν είναι Αριστεροί: Η τοποθέτηση του για το κόμμα του Π. Καμμένου, όταν του ζητήθηκε να εξηγήσει την (ορθή κατ' εμέ) πρόταση Τσίπρα,για την πιθανή στήρηξη μιας κυβέρνησης Τσίπρα από τον Π.Καμμένο (γιατί όχι; ως πότε οι κυβερνήσεις θα είναι προνόμοιο των εκάστοτε Βενιζέλων-Σαμαράδων;), ήταν άκρως απαξιωτική, θυμήθηκε όλες τις ΔΙΑΦΟΡΕΣ, τίποτα που να ενώνει.. Για να μην θυμηθούμε κι΄εμείς τις απόψεις διαφόρων "συνιστωσών" όσον αφορά τον ΕΘΝΟ-ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ τους και την άποψη τους ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ, μέρες που είναι, -συστήνουμε στον Δ.Παπαδημούλη: "Σεμνά και Ταπεινά" - Σταθεροί, Αποφασισμένοι ψηφίζουμε ΑΝΤΙ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ (ο καθένας ανάλογα με τις προτιμήσεις του) "Από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΕΠΑΜ, ως τον Π. Καμμένο"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ