29 Νοε 2012

Ευρωατλαντική ολοκλήρωση ή εθνική λαϊκή στρατηγική;


Του Παύλου Τουμανίδη

1. Η πολιτισμική και πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς, ιστορικά, αλληλοσυμπληρώνεται με το αίσθημα του λαϊκού πατριωτισμού. Μόνον έτσι αναπαράγεται και διευρύνεται. Ο εθνισμός και ο εθνικισμός ανήκoυν στην σφαίρα της ιδεολογίας. Ο πρώτος επιβεβαιώνει την εθνική αυτοσυνείδηση-το συλλογικό συνανήκειν -την κοινή γλώσσα, το κοινό έδαφος, τον κοινό πολιτισμό, καθώς και μια σειρά κοινών αξιών που αποτέλεσαν ιστορικά την εξελικτική κίνηση του εθνικού φαινομένου.. Ο δεύτερος-βασική έκφανση της αστικής ιδεολογίας-παραποιεί τον ιστορικό χαρακτήρα του έθνους, δηλαδή το ποια κοινωνική τάξη θα προσδώσει στο έθνος τη φυσιογνωμία του και αποδίδει στο έθνος Βιολογικές ρίζες ή «μεταφυσική» υπόσταση. Ο εθνισμός συμβαδίζει με το διεθνισμό διότι δεν αντιστρατεύεται την αυτοδιάθεση, την ισότητα και την ανεμπόδιστη ανάπτυξη όλων των εθνών, ενώ ο εθνικισμός παραμορφώνει την κοινότητα του έθνους δίνοντας προτεραιότητα στο κράτος,κάνοντάς την ανταγωνιστική με άλλες εθνότητες στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους.
Η πορεία των εθνών στο διάβα της ιστορίας διαφοροποιείται τόσο με τη θέση του καθενός στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα αναλογικά με την ανισομέρεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όσο και με τον επιτευχθέντα βαθμό ενσωμάτωσης των λαϊκών-εργατικών κοινωνικών στρωμάτων στην στρατηγική του κυρίαρχου μπλοκ συμφερόντων. Η ταξική πολιτική εξουσία ενσαρκώνεται στο κράτος. Οι διακρατικές ολότητες εκφράζουν όχι την συνάρθρωση αυτοτελών εθνικά αυτεξούσιων λαών, αλλά το συμπυκνωμένο παρόντα και επιθυμητό πλαίσιο ηγεμονίας των αστικών συμφερόντων στην διεθνική τους έκφραση. ΄Οπερ σημαίνει ότι τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα, όχι μόνο δεν εκφράζονται ισόρροπα και ισότιμα μέσω των υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αλλά υπακούουν σε πειθαναγκασμούς και ιεραρχήσεις ανάλογα με την σταθερότητα των επί μέρους κοινωνικών σχηματισμών για την ενιαιοποίηση της συνολικής έκφρασης του ιμπεριαλισμού. Το τελευταίο αυτό δεδομένο προσλαμβάνει ιδιαίτερη σημασία σήμερα, μπροστά στο ανοιχτό στοίχημα ΗΠΑ-Ισραήλ για χτύπημα στο Ιράν, απόλυτο έλεγχο των πηγών υδρογονανθράκων και ενέργειας και κατάληψη των εμπορικών δρόμων. Για μια συνολική δηλαδή πολεμική επέκταση προς Ανατολάς στην βάση ενός ανανεωμένου ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου σαν μείζονα απαίτηση στην επιθανάτια αγωνία της κρίσης του.

2. Βασική διάσταση που διευκόλυνε ιστορικά την κρίση αναπαραγωγής και εν δυνάμει νομιμοποίησης του κοινωνικού καθεστώτος στη χώρα μας, ήταν η αντίφαση μεταξύ της εναπόθεσης από την άρχουσα τάξη της εθνικής αμυντικής πολιτικής σε υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ,ΕΕ) και η άρνηση αυτών να εγγυηθούν ακόμη και τα ελάχιστα πλαίσια εθνικής ασφάλειας, ακεραιότητας και διεθνούς υπόστασης της χώρας. Αυτή η θεμελιώδης αντίφαση λειτούργησε με δομικά αποτρεπτικό τρόπο στη συγκρότηση μιας δημοκρατικά αποκεντρωμένης περιφερειακά συγκροτημένης Ελλάδας. Οι κατασταλτικές και ιδεολογικές πλευρές της κρατικής λειτουργίας στα πλαίσια του τριγώνου ΜΜΕ-χρήμα-πολιτική εξουσία, επεδίωκαν το λιγότερο να αποξενώσουν τους όρους διαβίωσης των λαϊκών τάξεων από την επιρροή τους στη διεύρυνση των όρων ανεξαρτησίας της χώρας. Η πολιτική συγκέντρωση ισχύος προκαταλάμβανε την οικονομική αντίστοιχη. Τα Μνημόνια κωδικοποιούν και κλιμακώνουν αυτήν την στρατηγική συμπύκνωση ηγεμονίας . Αφενός ο λαός αντιμετωπίζεται στην ατομοκεντρική βάση του αταξικά ασπόνδυλου «πολίτη» με εκτεινόμενη την αγωνία της επιβίωσης του, αφετέρου η επίταση της τρομοκρατίας περί το χρέος λειτουργεί ως μοχλός όχι μόνο μιας οιονεί καταστολής διαρκείας, αλλά και ως βάση λήθης της συλλογικής του ταυτότητας. Όχι τυχαία επομένως η «μυστική διπλωματία» περί την εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια παροξύνεται, ενώ με περισσή άνεση, τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όσο και η σημερινή του «μαύρου μετώπου», παζαρεύουν τη συρρίκνωση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και καταργούν το ρόλο της χώρας ως ηθικής δύναμης δημοκρατικής συνανάπτυξης της περιοχής.Αυτό κατέδειξε η πρόσφατη επίσκεψη Νταβούτογλου με τις από κοινού δηλωσεις περί Αιγαίου ως ''ελευθερης θάλασσας'', από κυριαρχικά δικαιώματα προφανώς, όπως και η συγκατάθεση της κυβέρνησης στη ΝΑΤΟικη αλληλεγγύη προς την Τουρκία αναφορικά με τη Συριακή κρίση.Με άλλα λόγια η κυβέρνηση στέκεται στο πλευρό της αποσταθεροποιητικής και επεκτατικής πρακτικής της Αγκυρας Η συντηρητική στεγανοποίηση της εξωτερικής πολιτικής συναρτάται άρρηκτα μ΄αυτό που τονίζει ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ: η ένταση , η διαχείριση και η έκβαση της κρίσης αφορά κυρίως στο γεωπολιτικό διακύβευμα της στρατηγικής «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Δύση στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ν.Α. Μεσογείου σημαίνει υποταγή στα κράτη χωροφύλακες της, στην Τουρκία , και στο Ισραήλ. Δύση σημαίνει άρση της αρχής της δημοκρατίας στις διεθνείς σχέσεις. Αποδοχή ή ανοχή των λογικών της κατοχής, του εποικισμού, της αποσταθεροποίησης,της κατάτμησης κυριαρχων κρατικών οντοτήτων για τη δημιουργία ανέστιων λαών, όπως ακριβώς τους απαιτεί η επιδιωκτέα επαύξηση της κινητικότητας του κεφαλαίου. Ακριβώς, όπως τα στοιχεία αυτά επιδιώχθηκε και επιδιώκεται να νομιμοποιηθούν στο σχέδιο Ανάν ή όπως ανακυκλώνονται και σκιαγραφούνται στις ολοένα πιο απαράδεκτες προτάσεις επίλυσης του παλαιστινιακού , που προαναγγέλλουν ένα απολύτως ελεγχόμενο υβριδικό κρατίδιο. Η περιορισμένη κυριαρχία και «το διαίρει και Βασίλευε» βρίσκονται σε άμεση συνάφεια με την αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πόρων της περιοχής. ΄Ετσι υλοποιείται η κατά ΗΠΑ-Ισραήλ και... Γιωργάκη «παγκόσμια διακυβέρνηση». Περνάει μέσα απ΄την καταπάτηση της εθνικής κυριαρχίας και της προσβάσιμης σ΄αυτήν λαϊκής κυριαρχίας και κατατείνει στην κατάργηση της όποιας σχετικής αυτονομίας του διεθνούς δικαίου. Το δόγμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης ισοπεδώνει τις εθνικές και λαϊκές ταυτότητες φύσει και θέσει. Γι΄αυτό σήμερα, πιο έντονα παρά ποτέ, η κοινωνική, οικονομική και εθνική νοηματοδότηση της Δημοκρατίας οφείλει να αλληλοσυμπληρώνεται με την αυταξία της Εθνικής Ανεξαρτησίας και την περιφρούρηση της Εδαφικής Ακεραιότητας. Κι αυτή η γραμμή οφείλει διακριτά να αποτελεί βάση άμυνας και νομιμοποίησης του οποιουδήποτε διαλόγου σε εσωτερική ή διεθνή κλίμακα. Η εξειδίκευσή της προγραμματικά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει οδηγό για την αποτίναξη των Μνημονίων και θεμέλιο ανασυγκρότησης της χώρας.

3. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ιδιαίτερα οι κυβερνήσεις, τόσο του Γιωργάκη, όσο και του μαύρου μετώπου , όχι μόνο αρνήθηκαν να καταστήσουν τη χώρα ενεργό φορέα του διεθνούς δικαίου πράττοντας τα αυτονοήτως προβλεπόμενα (ανακήρυξη ΑΟΖ, διακήρυξη του νόμιμου δικαιώματος για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., καταχύρωση του εναερίου χώρου χωρίς τις αγκυλώσεις των ΝΑΤΟΪΚΩΝ ενιαίων χωρών των στρατηγείων, διασφάλιση της έρευνας και διάσωσης), αλλά αντίθετα με την παρατεταμένη διαπραγμάτευση επί των μονομερών Τουρκικών διεκδικήσεων έμμεσα διολίθησαν σε μια ελαστικοποίηση του διεθνούς δικαίου και επομένως στην νομιμοποίηση των Τουρκικών θέσεων περί «ειδικής θάλασσας» αναφορικά με το Αιγαίο. Οι δηλώσεις του τ. υφυπουργού Μανιάτη περί «διακεκαυμένης ζώνης στο Αιγαίο» και περί «ασαφούς τοπίου» που παρεμποδίζει την «ομαλή επενδυτική δραστηριότητα» είναι δηλωτικές, πως το «νέο ΠΑΣΟΚ» τοποθετείται στην πρωτοπορία της αντίληψης, ότι η ασφάλεια και ακεραιότητα της χώρας υποτάσσονται στον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό και εκλαμβάνονται συμπληρωματικά στην περιφερειακή ενοποίηση του χώρου της ΝΑ Μεσογείου.

Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση οι παρακαταθήκες του Γιωργάκη προς την κυβέρνηση Παπαδήμου «να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, η στρατηγική σχέση με την Τουρκία και το Ισραήλ», οι διακηρυσσόμενες κοινές συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων σε τακτά διαστήματα, αφορούν ειδικότερα να αναδιαταχθεί η κατανομή των ρόλων Τουρκίας-Ισραήλ στην αρχιτεκτονική της περιοχής στην πλάτη της Ελλάδας και της Κύπρου.Αυτή ακριβώς η γραμμή επαναβεβαιώθηκε και από την κυβέρνηση Σαμαρά.Κατ' αντιπαράθεση οφείλουμε να διατρανώσουμε σε κάθε κατεύθυνση ότι είναι αδιαπραγμάτευτα τόσο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, όσο και η νομικοπολιτική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας.Casus belli, κατοχή στην Κύπρο και φιλία δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η Ελλάδα δεν είναι δυνατό να διακυμαίνει το ρόλο της στην περιοχή διαπραγματευόμενη ελάφρυνση των επαχθών βαρών των μνημονίων, γυρεύοντας προστάτες.Αντίθετα θα πρέπει να κατοχυρώνεται ως ηθική -δημοκρατική δύναμη.

Ιδιαίτερα θα πρέπει να χτυπηθεί η άποψη που διακινείται από κύκλους των ΜΜΕ, της διανόησης, της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ περί αντιπερισπασμού στην Τουρκική απειλή μέσω της φιλίας με το Ισραήλ. Είναι ποτέ δυνατό η χώρα τρομοκράτης της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης των λαών να αποτελεί δύναμη εγγύησης δημοκρατικών κυριαρχικών δικαιωμάτων; Είναι δυνατό η ιστορικότητα των σχέσεών μας με τον Αραβομουσουλμανικό κόσμο ελέω της επιδιωκόμενης κυρίαρχης σχέσης με το Ισραήλ να εκφυλιστεί σε μεσολάβηση μας- για την υποταγή του; Η δήθεν σύγκρουση Ισραήλ -Τουρκίας δεν αφορά απλά και μόνο στη διεύθυνση κατανομής ρόλων ηγεμονικής ισχύος ; Θα πουν κάποιοι.. Ναι αλλά με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο τι θα γίνει; Απαντάμε:Η αυτοτέλεια της ανεξάρτητης πολιτικής μας, το ηθικό μας κεφάλαιο, είναι πολύ πιο πλούσιο. Η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων μας μπορεί να γίνει μόνο με εθνικούς όρους δημόσιας κυριότητας. Αλλιώς θα προσφέρεται σαν μια παραλλαγή στα σύγχρονα δεδομένα του μνημονίου, της φόρμουλας υποδούλωσης του Ιράκ: «πετρέλαιο αντί τροφίμων». Στη στρατηγική σχέση Τουρκίας-Ισραήλ, η επιδιωκόμενη συνεκμετάλλευση των φυσικών πόρων (προτροπή της Χ. Κλίντον από το 2011) αποτελεί αντίδωρο για τη ρευστοποίηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Στους αμνήμονες θυμίζουμε ότι θεαματικά και από κοινού στο συμβολικό χώρο Καρπάθου-Καστελλόριζου τα Τουρκικά και Ισραηλινά αεροσκάφη επιχειρούσαν σε κοινή άσκηση μόλις το 2008 παραβιάζοντας τον εθνικό εναέριο χώρο. Αλλά και ο Νετανιόχου στην πρόσφατη επίσκεψη στην Κύπρο αρνήθηκε να πει οτιδήποτε για το εθνικό ζήτημα λέγοντας ότι «εγώ βρίσκομαι εδώ μόνο για το φυσικό αέριο». ΄Οσοι πανηγυρίζουν αφελώς (;) για την σχεδιαζόμενη μεταστάθμευση Ισραηλινών αεροπλάνων στην Πάφο ισχυρίζονται σοβαρά ότι οι ενεργοί υποστηρικτές του Αττίλα και του εποικισμού θα στραφούν σήμερα εναντίον τους. Ότι το κράτος που μορφοποιεί το σύγχρονο απαρτχάιντ (κατά Τζ. Κάρτερ) θα στραφεί κατά του απαρτχάιντ του παντουρκισμού και του τουρκικού επεκτατισμού;

4.Συμπερασματικά οι κατ΄αρχήν συμμαχίες της χώρας μπορούν να αναζητηθούν μόνο, όπου αποδεδειγμένα χώρες έχουν ταχθεί υπέρ των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας. Ποιες χώρες στο πλαίσιο του ΟΗΕ και ειδικά στο Συμβούλιο Ασφαλείας έχουν στηρίξει τα ελληνικά συμφέροντα; Συμφέροντα που άπτονται της αμυντικής διάταξης και της εθνικής μας αυτοσυντήρησης; Με δεδομένο ότι «κυρίαρχες χώρες δεν επαιτούν αλλά συνάπτουν στρατηγικές συμφωνίες αμοιβαίου οφέλους» (Βλ. Πούτιν, δηλώσεις για τα Ελληνικά μνημόνια ΕΕ-ΔΝΤ), ότι έχουν αυτονόητο δικαίωμα στην ασφάλεια και ακεραιότητά τους , μια πραγματικά Ελληνική κυβέρνηση (όχι φυσικά η σημερινή δοτή) πρέπει:

α) Να θεωρήσει ως βάση αφετηρίας για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας τα 12 ν.μ., σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας.

β) Να ανακηρύξει ΑΟΖ και να την οριοθετήσει πρωτίστως με την Κυπριακή Δημοκρατία και την Αίγυπτο, ώστε να κατοχυρώσει τη θέση του Καστελόριζου-Στρογγύλης, όπως και την συνέχεια των αμυντικών χώρων Ελλάδας-Κύπρου.

γ) Να διοργανώσει ένα Μεσογειακό φόρουμ για την υπεράσπιση της ειρήνης και της ισόρροπης ανάπτυξης των λαών της περιοχής με την συμμετοχή όλων των Αραβικών χωρών και της Παλαιστινιακής Αρχής..

δ) Να διακόψει άμεσα τις μυστικές Ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις ως στερούμενης αντικειμένου. Ο ελάχιστος όρος γι΄αυτές αν κι όποτε επαναληφθούν δεν μπορεί παρά να είναι η άρση του Casus belli και η αποχώρηση του Στρατού Κατοχής από την Κύπρο.


ε)Να αποκαταστήσει άμεσα το ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου επαυξάνοντας την εθνική αμυντική ετοιμότητα.

στ)Να συνάψει στρατηγική και αμυντική συμφωνία με τη Ρωσία αμφισβητώντας έμπρακτα την μονομερή οικονομική και αμυντική λογική πρόσδεσης στη Δύση.

ζ)Να θέσει επιτακτικά το ζήτημα της αποσταθεροποίησης της περιοχής των έκνομων Τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο και της Τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, σ΄ όλα τα διεθνή φόρουμ και στην Ε.Ε. Να θεωρηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία αδιαπραγμάτευτη.

η) Να θεσπίσει ειδικά οικονομικά κίνητρα για την περιφερειακή συγκρότηση και την ουσιαστική αποκέντρωση μεενιαίο δημοκρατικό προγραμματισμό.

θ) Να προετοιμάσει το λαό για την αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ και για το κλείσιμο της Βάσης της Σούδας.

ι) Να κλείσει το Τουρκικό προξενείο της Θράκης σταματώντας κάθε ενέργεια της ΄Αγκυρας για τη χρήση της μουσουλμανικής μειονότητας ως στρατηγικά εθνοτικής.

*μέλος της Κ.Ε του ΔΗΚΚΙ-Σοσιαλιστική Αριστερά και της γραμματείας Εξωτερικών και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ

ΠΗΓΉ:ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ

27 Νοε 2012

ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


Την Τετάρτη 28 του μηνος (Νοεμβριου) και ώρα 7.30μμ στο
Ηράκλειο Κρήτης , στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εργατικού
Κέντρου ( λεωφ Δημοκρατίας) γίνεται εκδήλωση με θέμα : 


Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
Κεντρικός ομιλητής ο Νίκος Κοτζιάς.
Θα υπάρξουν ελεύθερες τοποθετήσεις και θα επακολουθήσει συζήτηση.

26 Νοε 2012

Η ΣΤΗΛΗ ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΠΑΡΟΝ


Eπί Τροχάδην του Γ. Παπαγιαννόπουλου

    Για την απώλεια του Χρόνη Μίσσιου, μόνο ένα Μαοϊκό τσιτάτο (άλλης εποχής..): «Υπάρχουν δύο είδη θανάτου. Ο ένας είναι ελαφρύς σαν το φτερό. Ο άλλος είναι βαρύς σαν το βουνό Ταϊσάν.» («για αυτούς που μένουνε, και υπομένουνε»…)
 -Επικίνδυνα Γερμανο-Τουρκικά παιχνίδια..

 Οι Γερμανοί ζητούν την επαναχορήγηση ιθαγένειας σε 50.000 απελαθέντες μουσουλμάνους της Θράκης (;;!!). Ίσως για να απασχοληθούν ως φθηνό εργατικό δυναμικό στην Ειδική Οικονομική Ζώνη  που προωθούν στην περιοχή…
Πίσω από τα απαράδεκτα ούτως ή άλλως οικονομικά επιχειρήματα όμως κρύβονται γεωπολιτικές σκοπιμότητες.
Σε συμφωνία με την Άγκυρα η γερμανική “ιδέα”… Προφανώς..(η είδηση ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα από τα «Επίκαιρα» της 22/11)


   -
Μαρκ Όστβαλντ: «Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις πέρα από την ολοκληρωτική χρεοκοπία» (!)

  Δεν είμαι οικονομολόγος, «δεν ζηλεύω» την δόξα   του Βαρουφάκη, του Λαπαβίτσα, του Καζάκη, όλων των γνωριζόντων. Εκείνο που ΚΑΤΑΝΟΩ είναι ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε μια ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ ( κατά πως λένε και οι: Αλέξης    Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς). Πως δανειζόμαστε για να επιστρέφουμε τόκους και χρεολύσια. Μήπως έχουν κάποιο δίκαιο όσοι μιλούν για ανάγκη «Πτώχευσης», Διαγραφής του Χρέους και άλλα (ριζοσπαστικά) συναφή; Παραθέτω εδώ τι λέει                                                                                                                                                     ο γνωστός οικονομικός αναλυτής Μαρκ Όστβαλντ (της Monument Securities), μετά την αναβολή απόφασης για την εκταμίευση της δόσης προς την Ελλάδα την περασμένη Τρίτη:                              
                                                                                                                                       
                                                                                                                               
«Για άλλη μία φορά μένει κανείς άναυδος από την ανικανότητα όλων των εμπλεκομένων μερών να αντιμετωπίσουν ορισμένους                  
    
                                                                                                                                       
α) Τα προβλήματα της Ελλάδας δεν σχετίζονται κατά κανένα τρόπο με το κόστος εξυπηρέτησης/βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Κατ' αυτή  
την έννοια, όποια μέτρα κι αν ληφθούν προς αυτή την κατεύθυνση είναι μάταια.                                                          
                                                                                                                                       
β) Τα προβλήματα της Ελλάδας έχουν να κάνουν με το υπέρογκο χρέος της, το οποίο εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γίνει βιώσιμο αν δεν   
επέλθει ένα τεράστιο κούρεμα που θα περιλαμβάνει και το σύνολο των ελληνικών ομολόγων του επίσημου τομέα. Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις   
πέρα από την ολοκληρωτική χρεοκοπία.                                                                                                  
                                                                                                                                       
Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε σήμερα, ούτε την 26η Νοεμβρίου ούτε καμιά άλλη ημερομηνία. Για όσο μεγαλύτερο διάστημα τα          
εμπλεκόμενα μέρη δεν θα καταφέρνουν να δουν κατάματα την πραγματικότητα, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η πιθανότητα μιας εντελώς         
ασύντακτης χρεοκοπίας».(από την: Guardian)
Χωρίς να συνταχθόμαστε με την άποψη, καλό είναι να έχουμε τα αυτιά μας ανοικτά..
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
e-mail  : gpapagian@in.gr                                                                                                

19 Νοε 2012

«Μονόδρομος»: ο δρόμος της καταστροφής

ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ


Η Κυβέρνηση εμφανίζει τις μνημονιακές επιλογές ως «κοινωνικά αναγκαίο εθνικό μονόδρομο».  Μετά από τρία χρόνια μνημονιακής πολιτικής έχει, πλέον, αποδειχτεί ότι αυτό δεν ισχύει. Αντίθετα οι πολλαπλές αντιπροτάσεις που απορρίφθηκαν από τους μονοδρομικούς μνημονιακούς αποδείχτηκαν ορθές. Πιο συγκεκριμένα:

Πρώτο, όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, εκτίμησε ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίση, αντί να σιωπήσει και να προσπαθήσει να βρει λύσεις, κάλεσε φωναχτά τον ξένο παράγοντα να «τιμωρήσει» τους έλληνες. Στη συνέχεια δε, αρνήθηκε να πάρει το φτηνό χρήμα που προσφερόταν τον Χειμώνα του 2009/10 στις αγορές. Χειρισμοί ολότελα λάθος αφού ήταν υποταγμένος στην θεωρία το μονόδρομου.

Δεύτερο, η Κυβέρνηση συμφώνησε με την τρόικα ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να δανειστεί από τρίτους χωρίς τη συγκατάθεση της τελευταίας. Θυμίζω ότι το Φεβρουάριο του 2010 προτάθηκε να απευθυνθούμε στα αραβικά Funds, στην Κίνα και τη Ρωσία. H πρόταση χαρακτηρίστηκε αντιευρωπαϊκή και τριτοκοσμική. Σήμερα, πλέον, γνωρίζουμε, ότι η Κίνα έχει ήδη αγοράσει Ομόλογα κρατών του Ευρωπαϊκού Νότου αξίας άνω των 100 δισεκατομμυρίων Ευρώ. Παραμένει, κατά προέκταση, το ερωτηματικό για ποιους λόγους απαγορεύτηκε το 2010 ο δανεισμός της Ελλάδας από τρίτες –εκτός τρόικα- χώρες.

Τρίτο, τον Μάιο του 2010 προτάθηκε το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Τότε θα γινόταν από την Ελλάδα. Τυχόν διαφορές με τους ξένους δανειστές θα κρινόταν στα ελληνικά δικαστήρια. Η κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση. Ντε φάκτο έδωσε χρόνο σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες καθώς και ασφαλιστικά ταμεία να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογά που κατείχαν. Αντίθετα η Ελλάδα αύξησε τα δικά της και πλήρωσε ουσιαστικά εκείνη το κούρεμα. Εφυγαν λεφτά από ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, Νοσοκομεία και ΑΕΙ και πήγαν σε τράπεζες. Μια τρομοκρατική αναδιανομή. Επιπρόσθετα τα περισσότερα από τα ομόλογα που τα είχαν ξένοι ιδιώτες πέρασαν σε δημόσιους τομείς καθιστώντας το επόμενο κούρεμα μια πιο σύνθετη υπόθεση. Στο όνομα του Μονόδρομου ικανοποιήθηκαν οι ανάγκες των ξένων και απαξιώθηκε η Ελληνική οικονομία.

Στη συνέχεια, τέταρτο, προτάθηκε η χώρα, να δανειστεί προκειμένου να αγοράσει στη δευτερογενή αγορά ομόλογα που η αξία τους είχε πέσει κατά πολύ. Σε δημόσιες συζητήσεις στελέχη της σημερινής συγκυβέρνησης διατείνονταν «ότι αυτά δεν γίνονται». Όταν, όμως, έρθει η στιγμή που η Γερμανία θα προωθήσει μια τέτοια λύση, οι μνημονιακοί δεν θα έχουν καμιά αντίρρηση. Μόνο που τότε η επαναγορά θα αφορά σχετικά μικρά ποσά και θα προωθηθεί προκειμένου να αποφευχθούν τα ριζικά κουρέματα που ζητά ακόμα και το ΔΝΤ. Όπως και στην υπόθεση του κουρέματος το 2011, ανάλογα και η σημερινή άρνηση επαναγοράς δανείων προπαγανδιζόταν ως μονόδρομος. Όταν θα αλλάξει γνώμη η Γερμανία, τότε θα «πάψει» να είναι «αναγκαίος μονόδρομος».

Πέμπτον, προτάθηκε να διεκδικηθεί παραγωγή/τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ, ώστε μέσω του πληθωρισμού να υποτιμηθούν τα χρέη στο ήμισυ τους. Μια τέτοια επιλογή δεν αρέσει καθόλου στη Γερμανία. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις των Αθηνών, όντας υποταγμένες, εμφάνισαν την γερμανική ενόχληση ως μονόδρομο για τη χώρα.

Έκτο, το καλοκαίρι του 2012, στη Σύνοδο Κορυφής, επέβαλαν οι Ιταλοί και Ισπανοί, με την απειλή χρήσης Βέτο, στη Γερμανία τον μη συνυπολογισμό στο δημόσιο χρέος εκείνου των τραπεζών. Η Ελληνική κυβέρνηση δεν σκέφτηκε καν να τους ακολουθήσει. Περιορίστηκε εκ των υστέρων να διατείνεται ότι αν μείνει μονοδρομικά καλό παιδί μπορεί να συμπεριληφθεί σε αυτή τη ρύθμιση.

Ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά, έβδομο,  να διανοηθεί μια συμφωνία που θα προβλέπει ότι οι Δημόσιες Επενδύσεις, για λόγους ανάπτυξης, δεν θα περιλαμβάνονται στο δημόσιο χρέος. Αδυνατεί να φανταστεί ότι δεν θα προωθεί μονοδιάστατα πολιτικές εξυπηρέτησης τραπεζιτών και δανειστών. Στην ίδια λογική, όγδοο, αποδέχτηκε την «μονοδρομική» θέση του δεύτερου μνημονίου με την οποία απαγορεύτηκε ο συμψηφισμός των δανείων που υφάρπαξε η Γερμανία από την Ελλάδα με τα δάνεια που λαμβάνουμε αυτή την περίοδο. Τέλος, ένατο, η κυβέρνηση δεν πρότεινε στους εταίρους της μια «ρήτρα ύφεσης». Ρήτρα που προβλήθηκε πριν τρία χρόνια ως μοναδική λύση από το γερμανικό Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου.

Εντέλει, οι περί μονόδρομων φιλολογία, εκφράζει την άρνηση κυβέρνησης και κατεστημένου να υιοθετήσουν υπαρκτές εναλλακτικές λύσεις όταν αυτές εξυπηρετούν τη χώρα και το λαό αντί την τρόικα.

Η ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΠΑΡΟΝ


Επί Τροχάδην

 - Αλβανική επίθεση  για τις έρευνες στη θαλάσσια περιοχή των δύο χωρών
 Δεν μας έφτανε ο Νταβούτογλου και οι Νέο-Οθωμανοί, να κι ΄οι άλλοι γείτονες , οι Αλβανοί. Σε πρόσφατες δηλώσεις ο  κ.Παναρίτι , αναφέρθηκε  στο θέμα της διμερούς συμφωνίας για τα χωρικά ύδατα καθώς και στις ελληνικές έρευνες για πετρέλαιο στο Ιόνιο: «Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της χώρας (του) ακυρώνει την προηγούμενη συμφωνία, συνεπώς δεν υπάρχει καμιά συμφωνία για τα χωρικά ύδατα μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας».
Ο Αλβανός υπουργός Εξωτερικών επίσης τόνισε, «δεν μπορεί να αναληφθεί καμιά οικονομικής φύσης ενέργεια σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχει προσδιορισμός θαλάσσιων συνόρων».(!!;;) Ο αρχηγός του Σοσιαλιστικού Κόμματος Έντι Ράμα επίσης, (φίλος του ΓΑΠ αυτός), δήλωσε ότι η θαλάσσια συμφωνία «αποτελεί ναρκοθετημένη περιοχή» και «ενδεχόμενο διένεξης» και πρόσθεσε πως «τα εκατοντάχρονα της ανεξαρτησίας της Αλβανίας, βρίσκουν τη χώρα εδαφικά ακρωτηριασμένη». Υπογράμμισε δε ότι αποτελεί υποχρέωση, «τα σύνορα που μπήκαν τυφλά και εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, να μετακινηθούν στη θέση τους, και κάθε σπιθαμή θάλασσα της Αλβανίας να μείνει στην Αλβανία»….
 

 -«Ο τουρκικός λαός πρέπει να μάθει τι έγινε στην Ίμβρο» (συμφωνεί η κ.α Ρεπούση;)

  Να και μια ενδιαφέρουσα δήλωση, έχουσα σχέση με την ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ:
Η τουρκική κοινή γνώμη πρέπει να μάθει για τις αδικίες που διεπράχθησαν κατά των Ελλήνων στην Ίμβρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄60 ανέφερε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά τη διάρκεια παρουσίασης τουρκικού βιβλίου για την ελληνική  μειονότητα του νησιού.
«Η Ίμβρος θα μπορούσε να γίνει μια γέφυρα φιλίας  μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας αλλά παρουσιάστηκε ως απειλή από την Τουρκία. Κάτω από αυτή την προσέγγιση η ελληνική μειονότητα οι οποία είχε ως κύρια απασχόληση τη γεωργία και την κτηνοτροφία, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί», είπε ο Πατριάρχης και συμπλήρωσε: «Η τουρκική κοινή γνώμη δεν γνωρίζει για τις πράξεις αγριότητας που έγιναν στο νησί εξαιτίας της ελλιπούς πληροφόρησης»
Σύμφωνα με την καθηγήτρια ιστορίας Feryal Tansuğ στο πανεπιστήμιο Bahçeşehir η οποία έγραψε το βιβλίο οι Ρωμιοί  που διέμεναν στο νησί έπεφταν συχνά θύματα κακοποίησης από τους κρατούμενους φυλακής που υπήρχε στην Ίμβρο και αυτό αποτελούσε επίσημη πολιτική του κράτους ανέφερε. Από τους 6000 Ίμβριους που υπήρχαν εκεί κατά τη δεκαετία του ΄60 σήμερα ζουν μόλις και μετά βίας 200.  Η καθηγήτρια δήλωσε πως έδωσε το όνομα στο βιβλίο «Ίμβρος» καθώς αυτό είναι το ελληνικό όνομα και χρησιμοποιείται εδώ και 5000 χρόνια αντί του Gökçeada το οποίο έδωσε η τουρκική κυβέρνηση τη δεκαετίας του ΄70.

  -Συνεχείς Αναταράξεις (επί εδάφους)
 Στο μεταξύ , συνεχίζονται οι ‘παρενέργειες’ στο πολιτικό σύστημα από την συνεχή, μονόπλευρη εφαρμογή των Μνημονίων και του νέο-φιλελευθερισμού. Στην ΔΗΜ.ΑΡ., η κόντρα μεταξύ «κεντριστών» και όψιμων αντι-μνημονιακών καλά κρατεί. Αλλά: καμία πρόταση επί της ουσίας. Όλα με το προκάλυμμα της διαδικασίας- που ελάχιστους πολίτες ενδιαφέρει. Έχουμε λοιπόν την απάντηση των δύο βουλευτών της που δεν υπερψήφισαν τον Προϋπολογισμό όπως ήταν η «γραμμή». Τι λένε οι Βουδούρης και Μουτσινάς με επιστολή τους στην Εκτελεστική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ;
«Σχετικά με τη δήλωση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, η οποία επικρίνει τη στάση μας στην ψήφιση του προϋπολογισμού, επισημαίνουμε τα εξής :
 ….Η στάση μας υπαγορεύτηκε και θα υπαγορεύεται από την αγωνία μας να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις βάσει των οποίων οι πολίτες μας εξουσιοδότησαν, ως κόμμα και ως κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους.
Υποστηρίζουμε ότι πρέπει άμεσα η ΔΗΜΑΡ να προβάλει το δικό της ολοκληρωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση και να αξιολογήσει σε πιο βαθμό αυτό είναι συμβατό με την πολιτική της ΝΔ. Πρέπει επίσης να αξιολογηθούν οι πρακτικές της κυβέρνησης και να εκτιμηθεί σε ποιο βαθμό είναι συμβατές με τις δικές μας αρχές για την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την καταπολέμηση της πελατειοκρατίας….»

Λίγο «όψιμη», ή μου φαίνεται;..
«Ο Σώζον εαυτώ σωθήτω»;..


ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
e-mail: gpapagian@in.gr

15 Νοε 2012

Όταν το νερό πωλείται



Οι ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών εταιρειών ύδρευσης ανά τον κόσμο έχουν σχεδόν πάντα ένα κοινό παρανομαστή: γίνονται υπό την πίεση των διεθνών δανειστών σε χώρες με μεγάλο δημόσιο χρέος ή υπό την πίεση πολυεθνικών και πολιτικών σε χώρες με εύρωστη οικονομία.

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Το κυρίαρχο επιχείρημα είναι πως το κράτος καθυστερεί πολύ να προσφέρει τις απαραίτητες υπηρεσίες οι οποίες κρίνονται αναποτελεσματικές, στην ουσία όμως οι χώρες που εφάρμοσαν το δόγμα αυτό οδηγήθηκαν στη δημιουργία ενός πανίσχυρου ιδιωτικού μονοπωλίου όπου εξαγορές και συγχωνεύσεις κατέλυσαν κάθε έννοια ανταγωνισμού και κάθε ελπίδα για μειωμένα τιμολόγια.

Από τις αρχές του 1980 μέχρι το 2000, υπήρξε μια τεράστια πίεση από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και τις πολυεθνικές εταιρείες να ιδιωτικοποιηθούν οι κρατικές εταιρείες ύδρευσης. Το αποτέλεσμα ήταν οι 5 μεγάλες πολυεθνικές Veolia, Suez, Agbar, RWE και Saur να κατέχουν το 2001 το 71% της παγκόσμιας αγοράς νερού. Οι αντιδράσεις όμως των πολιτών, οδήγησε σε επανακρατικοποίηση των δικτύων. Σήμερα οι μεγάλες πολυεθνικές κατέχουν μόνο το 34% της αγοράς ενώ το 90% των 400 μεγαλύτερων πόλεων στον πλανήτη εξακολουθεί να έχει δημόσιο δίκτυο ύδρευσης. Το 2011 μόνο το 12% της ύδρευσης σε παγκόσμια κλίμακα ανήκε σε ιδιωτικά χέρια. Η ιδιωτικοποίηση έχει πλέον πάρει τη μορφή επενδύσεων σε υψηλή τεχνολογία και την αγορά των δικαιωμάτων του νερού.

Τι έχει συμβεί όμως στις χώρες που το δίκτυο αποκρατικοποιήθηκε;

Η Αργεντινή ήταν από τις πρώτες χώρες που ιδιωτικοποίησε το σύστημα ύδρευσης της. Το 1993 η κυβέρνηση παρέδωσε τη δημοτική ύδρευση σε ένα consortium πολυεθνικών και τοπικών εταιρειών. Η παγκόσμια Τράπεζα έσπευσε να συγχαρεί την κίνηση της Αργεντινής χαρακτηρίζοντας την ως την πιο ελπιδοφόρα επένδυση. Όμως η χαρά δεν κράτησε πολύ. Οι εταιρείες τοποθέτησαν σε θέσεις κλειδιά φίλους της κυβέρνησης με τεράστιους μισθούς ενώ για να αναταπεξέλθουν στο υψηλό κόστος επέβαλαν αύξηση των τιμολογίων που έπληξαν εκατομμύρια φτωχών. Σε πολλές περιπτώσεις οι εταιρείες για να αυξήσουν τα κέρδη μείωσαν τα έξοδα συντήρησης ενώ δεν προχώρησαν στην αντικατάσταση των παλιών σωλήνων με αποτέλεσμα το νερό να πλημμυρίζει τις φτωχότερες συνοικίες. Με την οικονομική κρίση που ακολούθησε, οι καταναλωτές δεν μπορούσαν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς νερού και το 2005, οι πολυεθνικές Suez and Aguas de Barcelona αποσύρθηκαν από το πρόγραμμα. Η κυβέρνηση επανακρατικοποίησε το δίκτυο, του οποίου όμως οι ζημιές ήταν τόσο μεγάλες ώστε χρειάστηκε να το αποκαταστήσει από την αρχή.

Στη Νότια Αφρική η ιδιωτικοποίηση του δικτύου ύδρευσης είχε ως αποτέλεσμα μια από τις χειρότερες επιδημίες χολέρας στις φτωχές συνοικίες του Γιοχάνεσμπουργκ το 2000-2002. Η επιδημία ξεκίνησε όταν οι κάτοικοι των παραγκοπουπόλεων αποσυνδέθηκαν από το ιδιωτικό δίκτυο ύδρευσης επειδή αδυνατούσαν να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς. Χωρίς ασφαλές αποχετευτικό σύστημα και χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να πίνουν νερό από τα μολυσμένα ποτάμια της περιοχής. Η επιδημία χολέρας είχε ως αποτέλεσμα να αρρωστήσουν περισσότεροι από 100..000 και τουλάχιστον 100 να χάσουν τη ζωή τους. Η κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά και υποχρέωσε τις ιδιωτικές εταιρείες να παρέχουν τουλάχιστον 25 λίτρα νερό σε κάθε κάτοικο καθημερινά κατά τη διάρκεια της επιδημίας. Αν και οι εταιρείες διαμαρτυρήθηκαν έντονα συμμορφώθηκαν με την απόφαση αλλά εξακολούθησαν να αποσυνδέουν το νερό στους φτωχούς.

Στην Αφρική η πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση ιδιωτικοποίησης είναι εκείνη της Τανζανίας. Το 2003 η χώρα υποχρεώθηκε από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ να ιδιωτικοποιήσει άμεσα το απαρχαιωμένο και αναποτελεσματικό της δημόσιο δίκτυο ύδρευσης ως αντάλλαγμα δανείων. Καθώς κανείς δεν ήθελε να επενδύσει στην αγορά της Τανζανίας και το ΔΝΤ ασκούσε όλο και μεγαλύτερες πιέσεις, η χώρα προχώρησε στο ξεπούλημα του δικτύου στην βρετανική Biwater. Το ειρωνικό της απόφασης ήταν πως η κυβέρνηση της Τανζανίας υποχρεώθηκε να συμμετάσχει στην χρηματοδότηση των επενδύσεων της Biwater στο δίκτυο με δάνεια που της έδωσε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ως αντάλλαγμα για την ιδιωτικοποίηση. Μέσα σε ένα χρόνο από την έλευση της Biwater, οι καταναλωτές είδαν τους λογαριασμούς του νερού να τριπλασιάζονται ενώ οι φτωχότεροι αποσυνδέθηκαν από το δίκτυο ύδρευσης. Στην ουσία το 98% του δικτύου εξυπηρετούσε τους ελάχιστους πλούσιους, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς νερό. Η εταιρεία δεν έκανε καμία επένδυση όπως όριζε η συμφωνία και κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι της έδωσε ψεύτικα στοιχεία και πως η επένδυση ήταν ασύμφορη. Τελικά η Τανζανία επανακρατικοποίησε το δίκτυο ύδρευσης και έδιωξε την Biwater από την χώρα. Η Biwater οδήγησε την Τανζανία στα δικαστήρια αλλά έχασε την δίκη το 2008 και υποχρεώθηκε να καταβάλει στην κυβέρνηση 3 εκ. λίρες ως αποζημίωση.

H πώληση του δικτύου ύδρευσης στην πρωτεύουσα των Φιλιππίνων Μανίλα, θεωρήθηκε ως το πιο φιλόδοξο και «επιτυχημένο» πείραμα ιδιωτικοποίησης. Το 1997 η κυβέρνηση αντιμετωπίζοντας οικονομικά προβλήματα και ύστερα από συμβουλές της Παγκόσμιας Τράπεζας αποφασίζει πως για να καλύψει τα οικονομικά κενά έπρεπε να πουλήσει το νερό. Το δίκτυο ήταν ήδη σε κακή κατάσταση και 4 από τα 11 εκατομμύρια των κατοίκων της δεν είχαν σύνδεση. Το δίκτυο χωρίστηκε σε δύο ζώνες και δόθηκε σε consortium εταιρειών (ανάμεσα τους η γνωστή από την μετέπειτα εισβολή στο Ιράκ Bechtel). Τα πρώτα χρόνια και λόγω του ανταγωνισμού οι τιμές μειώθηκαν στο μισό και οι συνδέσεις έφτασαν το 87% των κατοίκων. Από το 2001 όμως και μετά η κατάσταση άλλαξε δραματικά. Οι τιμές αυξήθηκαν μέχρι και 500% σε σχέση με τα επίπεδα του 1997 και η μέση οικογένεια ξόδευε το 10% του εισοδήματος της στους λογαριασμούς του νερού. Το 40% του λογαριασμού δεν αφορούσε στην κατανάλωση αλλά παράνομες χρεώσεις. Το 2003 περισσότεροι από 800 άνθρωποι προσβλήθηκαν από επιδημία χολέρας στο δίκτυο που προκλήθηκε από την κακή συντήρηση των σωληνώσεων και τη μη επιδιόρθωση των διαρροών.

Το 2008 στην Γαλλία ο δήμος του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει την σύμβαση με τις εταιρείες Veolia και Suez που κατείχαν το δίκτυο από το 1985, αλλά να αναλάβει η δημοτική αρχή το σύστημα ύδρευσης. Το 2010 ιδρύεται η δημοτική εταιρεία Eau de Paris και ο δήμος καταφέρνει να εξοικονομήσει 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο προχωρώντας παράλληλα σε μείωση των τιμολογίων κατά 8%.

Στην Γερμανία οι υπηρεσίες ύδρευσης ανήκουν στον δημόσιο τομέα παντού εκτός από το Βερολίνο ενώ η Ολλανδία με νόμο του 2004 κήρυξε παράνομη κάθε συμμετοχή ιδιωτικού οργανισμού σε υπηρεσίες ύδρευσης.

Ενώ λοιπόν παγκοσμίως οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού έχουν αποτύχει και υπάρχει έντονη τάση επανακρατικοποίησης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέτει την πώληση των δικτύων ύδρευσης ως μία από τις προϋποθέσεις των οικονομικών πακέτων διάσωσης σε Ελλάδα και Πορτογαλία. Η ελληνική κυβέρνηση και όσοι την στηρίζουν, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες ενέκρινε το νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και του δικτύου ύδρευσης.
Μένει τώρα να δούμε ποιος θα πληρώσει το πραγματικό κόστος.

12 Νοε 2012

«ΕΦΥΓΕ» Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΖΑΝΗΣ


ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά
Καρόλου 28 Πλ. Καραϊσκάκη
Τηλ.: 210 52 34 288 – 289 Fax: 210 52 39 856
E-MAIL info@dikki. οrg SITE: www. dikki.org






                                                                                                            Αθήνα 10/11/2012
«ΕΦΥΓΕ» Ο ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΖΑΝΗΣ      

Έφυγε χθες βράδυ από κοντά μας με απρόσμενο τρόπο και σε ηλικία 58 ετών ο αγωνιστής της δημοκρατίας, γραμματέας του Πολιτικού Συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ και μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Νίκος Μπουζάνης.
Το ΔΗΚΚΙ, ο σοσιαλιστικός - πατριωτικός χώρος, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά η οικογένειά του είναι συγκλονισμένοι και δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το σοκ των πρώτων ωρών από το συμβάν. Λίγες ώρες πριν τον αιφνίδιο θάνατό του ο σύντροφος Νίκος είχε ανεβάσει σε αυτό το site το τελευταίο άρθρο του που ανέλυε το νομοσχέδιο φοροεπιδρομής της συγκυβέρνησης (το οποίο βρίσκεται δύο θέσεις κάτω από αυτήν την ανάρτηση) ενώ λίγο πριν από το θάνατό του συμμετείχε σε διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο σύντροφος Νίκος έφυγε κυριολεκτικά όρθιος όπως όρθιος στάθηκε σε όλη την πορεία του από τα τελευταία λημέρια του Άρη στα Τζουμέρκα της Άρτας από όπου καταγόταν στη Βιομηχανική όπου σπούδασε και στους μεγάλους αγώνες εκείνης της περιόδου για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό, μέχρι σήμερα.
Τίμησε τη γενιά του - τη γενιά του Πολυτεχνείου - όντας από τις εξαιρέσεις που ενώ από πολύ νωρίς διακρίθηκαν στον πολιτικό στίβο και «είχαν όλες τις ευκαιρίες» δεν ενέδωσαν, δεν επεδίωξαν και δεν καταδέχθηκαν να ανταλλάξουν την πορεία τους με οφίτσια και δώρα της εξουσίας, η δε καταξίωση τόσο στον πολιτικό όσο και στον επαγγελματικό του χώρο παρέμενε συνειδητά και «από πεποίθηση» γειωμένη στο προφίλ του «ανθρώπου της διπλανής πόρτας» του αυθεντικού λαϊκού αγωνιστή - μαχητή της συνοικίας του, του Μεταξουργείου που τόσο αγάπησε και βοήθησε.
Όσες δυνατότητες κι  αν κέρδισε, όσο κι  αν εξειδικεύθηκε σε ζητήματα όπως της πολιτικής οικονομίας και των δημοσιονομικών, και όσο κι  αν συμμετείχε ενεργά στη κεντρική πολιτική δράση κινήθηκε πάντα με τον καθαρό αέρα και το μέταλλο των βουνών της Ηπείρου που τον γέννησαν, παρέμεινε το «παιδί από την Άρτα» που ήρθε στην Αθήνα για «σπουδές και για δουλειά» και ένοιωσε τον παλμό εκείνων των χρόνων και του κόσμου τους. Συνδέθηκε μια για πάντα με τις αγωνίες και τους αγώνες αυτού του τόπου για λευτεριά και προκοπή.
Ωστόσο, όσο κι αν απεχθανόταν τις διακρίσεις, ο Νίκος μας, καταγράφεται ξεχωριστά. Ξεχωρίζει με το έργο του ανάμεσα στους λιγοστούς οι οποίοι - σε καιρούς δύσκολους όπου το ρεύμα άλλα απαιτούσε - με πολιτική τόλμη και με επάρκεια είχαν προβλέψει και είχαν επισημάνει στο δημόσιο λόγο και στις αναλύσεις τους για τα Ευρωπαϊκά και Ελληνικά δρώμενα την πορεία της χώρας προς την ξένη κατοχή και τη νεοφιλελεύθερη γενοκτονία, θέτοντας παράλληλα και επιμένοντας στην πρόταση της δημιουργίας ενός παλλαϊκού μετώπου αναστροφής και ξεσηκωμού για μια νέα - ριζικά διαφορετική - εξουσία.
Καταγράφεται σαν ένα σπάνιο στους καιρούς μας πρότυπο αδιάλλακτου λαϊκού αγωνιστή και συγχρόνως διανοούμενου και συγγραφέα- πολιτικού στοχαστή, ικανού, λόγω αυτού του δύσκολου συνδυασμού, να παράγει πρωτοπόρο πολιτικό έργο. Σε αυτό το έργο, όλοι όσοι βρεθήκαμε δίπλα του, έχουμε χρέος να σταθούμε και θα σταθούμε πιο εμπεριστατωμένα ως μια μικρή αλλά «ακριβή» και επίκαιρη κατά τη γνώμη μας συμβολή στον αγώνα για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση και στις μέρες που πάλεψε για νάρθουν. Στις μέρες που - όπως πίστευε - δε θα αργήσουν. Σε αυτές τις μέρες Νίκο θα ξαναβρεθούμε. Δεν σε αποχαιρετάμε. Θάσαι εκεί, όπως πάντα. Μπροστά στους αγώνες μας!
Στην οικογένειά του, στη σύζυγο και τα δύο παιδιά του που διακρίνονται στο εξωτερικό σε μεταπτυχιακές σπουδές «στα χνάρια του πατέρα τους», στους συμπατριώτες του, σε όλους τους συναγωνιστές και τους αμέτρητους  φίλους του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια.

                                                                                   ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ   
    

5 Νοε 2012

Επί Τροχάδην -ΤΟ ΠΑΡΟΝ 4-11-2012


Eπί Τροχάδην
ME ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΑΛΛΩΝ

«..Φέτος, στις 16 Ιουνίου, την παραμονή των βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα, στις 8 η ώρα το πρωί, στις ειδήσεις γαλλικού κρατικού ραδιοφωνικού σταθμού ανακοινώθηκε λίστα γαλλικών επιχειρήσεων που θα διέκοπταν τή δραστηριότητά τους στην Ελλάδα σε περίπτωση που κέρδιζαν τις εκλογές οι πολιτικές δυνάμεις που αρνούνταν νά υποκύψουν στις απαιτήσεις της Ευρώπης καί του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Κοιταχτήκαμε άφωνοι … τούτη η πληροφορία δεν είναι αθώα καί ουδέτερη. Δεν ενημερώνει. Είναι συγκαλυμένη απειλή. Ρίχνεται στον αέρα για νά δηλωθεί καθαρά ότι η Ευρώπη χωρίστηκε πια σε εντολείς καί εκτελεστές, σε κυρίαρχους καί υποτελείς. Ως εκ τούτου αναιρείται αυτόματα κάθε έννοια διαλόγου σ'οποιοδήποτε επίπεδο. Να το πω αλλιώς; Ιδού: σε συν θήκες αφέντη καί δούλου δεν μπορεί νά υπάρξει αυθεντικός διάλογος ούτε για το σχήμα καί το χρώμα του κάδου των σκουπιδιών μας. Ήδη τα τελευταία τέσσερα, πέντε χρόνια η Ευρώπη κρεμόταν από την καρδιά μας από μία κλωστούλα. Στις 16 Ιουνίου ήλθε καί την έκοψε από μόνη της. Άρκεσαν λίγες φρασούλες για νά λάμψει μέσα μας η αλήθεια: η Ευρώπη δεν υπήρχε πια. Οι λαοί μας έχουν παραδώσει τις τύχες τους σ' ένα οικονομικό Διευθυντήριο που σφετερίζεται το όνομα της….»
(από ομιλία  στην 14η Διεθνή Συνάντηση του Atelier du roman Στο Ναύπλιο, 6 καί 7 Οκτωβρίου 2012. -πηγή: Aντίφωνο)



2. - «οι Εορτές της Εξόδου των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ δεν είναι «εθνικιστικά κιτς»: Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς.



Την ενόχλησή του για την πρόταση της Μαρίας Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ για αλλαγή στον τρόπο εορτασμού της Εξόδου του Μεσολογγίου εξέφρασε ο μητροπολίτης Αιτωλία και Ακαρνανίας Κοσμάς.

Μεταξύ άλλων, αναφέρει:

«Εμείς ζούμε στο Μεσολόγγι και αγαπούμε το Μεσολόγγι. Ποτέ δε θα λησμονήσουμε και δε θα προδώσουμε την γνησία και ματωμένη ιστορία και ζωή του Μεσολογγίου. Οι Εορτές της Εξόδου των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ δεν είναι «εθνικιστικά κιτς», ούτε «στερεοτυπικές εκδηλώσεις». Είναι ζωντανές γιορτές ευγνωμοσύνης και τιμής αφ ενός των γενικών προμάχων και μαρτυρικώς πεσόντων πατέρων μας, οι οποίοι έπεσαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος και του Μεσολογγίου την ελευθερία», αφ ετέρου εορτές που αναγεννούν, αναζωογονούν, εμψυχώνουν όλους μας και ιδιαιτέρως τα λεβέντικα νειάτα της Αιτωλοακαρνανίας και μας κάνουν να νοιώθουμε περισσότερο ορθόδοξοι χριστιανοί και γνήσιοι Έλληνες…
  Η ιστορία γράφτηκε στο Μεσολόγγι με αίμα και θυσία. Δεν διαγράφεται με φληναφήματα ανιστόρητων και αδαών. Ο Ευριπίδης υπογραμμίζει «Όλβιος έστι όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν», όποιος ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος σε αφανισμό. Εδώ είναι Μεσολόγγι, εδώ κατοικούν Μεσολογγίτες απόγονοι ηρώων και μαρτύρων.

 Τα λόγια της κας Ρεπούση δεν μας επηρεάζουν, είναι γραμμένα πάνω στο νερό. Ας αφήσει το Μεσολόγγι να λάμπει, να φωτίζει, να εμπνέει, να αναζωπυρώνει την Ελλάδα και όλο τον κόσμο.
 Ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς».



 3.-“Έγινε αχαλίνωτη κερδοσκοπία εις βάρος της Ελλάδας με τα CDS»

:Ζωή Γεωργαντά.(πρώην Δ/ντρια της ΕΣΥΕ)

“Έγινε αχαλίνωτη κερδοσκοπία εις βάρος της Ελλάδας με τα CDS. Αυτοί που αγόρασαν CDS το φθινόπωρο του 2009, κέρδισαν γύρω στα 26 δις! Αυτά που έκανε η Τράπεζα της Ελλάδας  είναι εγκλήματα, είναι οικονομική γενοκτονία!!”

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

2 Νοε 2012

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ! Απαιτείται άμεσα Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας


Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 31.10.2012

Όσοι ζουν στην Ελλάδα και παρακολουθούν, έστω και αποσπασματικά, το δράμα του λαού της, που διαιωνίζεται και εντείνεται, χωρίς καμιά ελπίδα βελτίωσης στον ορίζοντα, συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση δεν μπορεί να εξακολουθήσει. Ότι δεν πάει άλλο, και κάτι πρέπει να γίνει κατεπειγόντως. Γιατί, είτε οι εκάστοτε αρμόδιοι ψεύδονται ενσυνειδήτως, είτε βαυκαλίζονται ότι οι όποιες ελπίδες τους μπορεί να γίνουν πραγματικότητα. Ωστόσο πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα, αν κάτι δεν αλλάξει, θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ειδικότερα:
*Η ανεργία θα ξεπεράσει το 30% και ανάμεσα στους νέους το 60%, πρόβλεψη που σημαίνει ότι πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας θα είναι ανίκανος να ζήσει: να τραφεί, να ντυθεί, να θερμανθεί, να στεγαστεί. Όσο για τους νέους, θα εγκαταλείπουν τη χώρα μαζικά, πηγαίνοντας όπου μπορούν να βρουν δουλειά, και αφήνοντας πίσω τους μια έρημη χώρα.
*Οι συνταξιούχοι θα πεθαίνουν μαζικά, και φυσικά πριν από την ώρα τους, από έλλειψη ιατρικής και φαρμακευτικής φροντίδας, από έλλειψη ή από επικίνδυνα φάρμακα, από ελλιπή διατροφή και από ανεπαρκή θέρμανση.
*Άνεργοι, συνταξιούχοι και λοιποί εξαθλιωμένοι θα αυτοκτονούν με ξέφρενους ρυθμούς, η ήδη πολύ χαμηλή γεννητικότητα θα επιδεινωθεί, η ασφάλεια στους δρόμους και στα σπίτια θα είναι σύμφωνη με τις σχετικές περιγραφές του Μεσαίωνα.
*Όσοι, ακόμη, απασχολούνται θα έχουν, ολοσχερώς, δουλοποιηθεί ενώ οι αμοιβές τους θα πλησιάζουν τα 250-300Ε το μήνα, δουλεύοντας 12ωρο και επί 7 ημέρες την εβδομάδα.
*Το ΑΕΠ, που ήδη έχει μειωθεί κατά 25% από την έναρξη της κρίσης, θα ξεπεράσει το 50% σε πτώση, πάνω από τα μισά καταστήματα της χώρας θα βάλουν λουκέτο, τα απομεινάρια της ελληνικής βιομηχανίας θα εξαφανιστούν.
*Στο μεταξύ, θα πωλείται με συνοπτικές διαδικασίες ή ορθότερα θα χαρίζεται το σύνολο της Ελλάδας, επίγειο, υπόγειο, υποθαλάσσιο και εναέριο.
*Το χρέος, αλλά και το έλλειμμα νομοτελειακά θα διευρύνονται. Έτσι δόσεις, νέα δάνεια, επιμηκύνσεις κλπ θα συνεχίζονται στο διηνεκές, χωρίς φυσικά η ελληνική οικονομία να έρχεται σε επαφή και να ελαφρύνεται εξαιτίας τους, αλλά αντιθέτως, θα εξαθλιώνεται ολοένα και περισσότερο, θα υποδουλώνεται συνολικά, θα σβήνεται από το στερέωμα των ελεύθερων εθνών.
Κάτω απ' αυτές τις τραγικές, τις σκοτεινές, τις αχρείες συνθήκες, που δυστυχώς δεν απορρέουν από αρρωστημένη φαντασία, αλλά από την καθημερινή μας πραγματικότητα, θεωρώ ότι είναι εγκληματικό να γίνεται λόγος για υποσχέσεις ανάπτυξης, το 2014 ή το 2016, για το ότι δήθεν «αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία», για το ότι «θα βγούμε από την κρίση».
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει πια ούτε δημοκρατία, ούτε κράτος πρόνοιας, ούτε δημόσια εκπαίδευση με κάποιες αξιώσεις, ούτε δημόσια διοίκηση, ούτε στοιχειώδης ασφάλεια, ούτε αισιόδοξες προοπτικές. Στην Ελλάδα είμαστε χαμένοι, περισσότερο από όσο στη γερμανική κατοχή, γιατί τότε υπήρχε ελπίδα, ενώ τώρα όχι. Στην Ελλάδα υπάρχει ήδη το χάος, με το οποίο μας τρομοκρατούν, πριν από κάθε δόση, οι αρμόδιοι.
Οι εκάστοτε κυβερνητικοί, δεν έχουν εξάλλου πρόβλημα να δηλώνουν, και μάλιστα ανερυθρίαστα, ότι «χάνουν χαρτιά» με τα οποία θα μπορούσε η Ελλάδα να βοηθηθεί για να βγει από την κρίση: κατοχικού δανείου ή λίστας Λαγκάρντ. Δεν έχουν πρόβλημα να μην απαντούν στα αγωνιώδη ερωτήματα του ελληνικού λαού, για το τι γίνεται με το κατοχικό δάνειο, για το πώς και γιατί βγαίνει στο σφυρί η δημόσια περιουσία ή και για το πώς οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων στραγγαλίζουν τα μέλη τους, αναγγέλλοντας ότι «θα τα διαγράψουν αν τολμήσουν να ψηφίσουν κατά συνείδηση». Δεν έχουν πρόβλημα να κάθονται ως «μαθητούδια» μπροστά στα αμείλικτα αφεντικά, να υφίστανται ανείπωτες προσβολές, που φυσικά απευθύνονται σε όλους εμάς και ευτράπελα να μας διαβεβαιώνουν ότι «μας σώζουν».. Είναι αλήθεια ότι με το πέρασμα του καιρού και με τη διαιώνιση αυτής της εξευτελιστικής κατάστασης ήμουν υποχρεωμένη να δεχθώ, τελικά, ότι δεν φταίει η κυρία Μέρκελ, ο κ. Σόιμπελ και όλη αυτή η ακολουθία, αλλά οι δικοί μας αρμόδιοι, που αδιαμαρτύρητα δέχονται τα πάντα, και μάλιστα δηλώνουν προς κάθε κατεύθυνση και συνεχώς ότι «θα συμμορφωθούν». Δηλαδή, θα προχωρήσουν σε μαζικές εκτελέσεις των πολιτών.
Το πρόβλημα, κατά την ταπεινή μου κρίση, δεν είναι το αν θα πάρουμε ή όχι τη δόση, μια και δεν είναι η τελευταία, και μια και είμαστε χαμένοι είτε με τη δόση, είτε και χωρίς αυτήν. Το πρόβλημα είναι ότι «δεν πάει άλλο, και πρέπει κάτι να κάνουμε».
Αυτό το «κάτι» δεν βλέπω να μπορεί να είναι άλλο, αυτή τη στιγμή, από τον ορισμό μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, στην οποία φυσικά δεν θα μετέχουν πολιτικοί. Να οριστεί επιτροπή, η οποία μέσω διαδικτύου να προτείνει προσωπικότητες της επιστημονικής κοινότητας, οπωσδήποτε αντιμνημονιακές, οι οποίες να προχωρήσουν σε νέο Σύνταγμα, στη λήψη δυσχερών αποφάσεων για ένα εθνικά ανεξάρτητο μέλλον της χώρας και σε προκήρυξη, μετά από 4-6 μήνες, εκλογών. Όχι ότι πιστεύω ότι μια τέτοια λύση θα είναι πανάκεια. Επιβάλλεται, όμως, να προσπαθήσουμε να σωθούμε, και αυτό δεν γίνεται αναμένοντας «δόσεις».