Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία Λύση με βάση τις Διαπραγματεύσεις, ή, Ζήτημα Εισβολής-Κατοχής-Εθνοκάθαρσης και Εποικισμού;»

 Συζητάμε από καιρού εις καιρόν , και για το Κυπριακόν, εν Αθήναις.. συνήθως – σχεδόν πάντα- όταν τα πράγματα ζορίζουν.. όπως το 2004 κατά του «Σχεδίου Aνάn», όπως τώρα που σερβίρετε πάλι  ένα  νέο κατασκεύασμα «λύσης» τύπου «Σχεδίου Ανάν» . ‘Όπου, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, έχουμε το «άτοπον» ενός υπό κατασκευήν Ομοσπονδιακού «Συντάγματος» μιας «Ομοσπονδίας» ή Συνομοσπονδίας με άνισα τα δύο Εθνοτικά μέρη..  Ως συνήθως, πριν την (επαν)έναρξη των όποιων διαπραγματεύσεων, προκύπτει  σκλήρυνση της Τουρκοκυπριακής πλευράς, βοηθούμενη και από την αιώνια  εμμονή του ΑΚΕΛ να φαντάζεται πράγματα για τους Τουρκοκυπρίους που απλά δεν υφίστανται (Σήμερα το ΑΚΕΛ, για να ευλογήσει τα γένια του, ζητά η διαπραγμάτευση των δύο πλευρών να επανεκκινήσει από το σημείο όπου σταμάτησε το 2012 μεταξύ Ταλατ-Χριστόφια.

 Επιστρατεύονται στη λογική αυτή , κυρίως από την Τ/Κ πλευρά, διάφορα μεταξύ των οποίων και τα  Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), για τα οποία γίνεται λόγος και στο κοινό ανακοινωθέν. Σε συνέχεια μιας άλλης (πολλοστής) ελληνικής υποχωρήσεως, προβάλλεται ως θέμα ΜΟΕ η επιστροφή της περίκλειστης πόλεως της Αμμοχώστου. Η επιστροφή της Αμμοχώστου όμως, ήταν μέρος της Συμφωνίας Κυπριανού - Ντενκτάς το 1979 και περιελήφθη σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η απόδοσή της στην ελληνική πλευρά θα έπρεπε να γίνει ως χειρονομία καλής θελήσεως χωρίς οποιοδήποτε αντάλλαγμα.

Αντ΄αυτού, η σημερινή κυπριακή ηγεσία εγκατέλειψε την αρχή αυτή και παζαρεύει ανταλλάγματα για την επιστροφή της; Δέχεται να συζητά το θέμα πάνω στη βάση Μέτρων Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και  ακυρώνει μόνη της το σχετικό ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας; Με τη επιπόλαιη αυτή στάση, οδηγεί το Κυπριακό σε μια επικίνδυνη «Αμμοχωστοποίηση» («Λιβανοποίηση» θα λέγαμε σε άλλες εποχές).

  Πιέζουν οι Μεγάλες Δυνάμεις από κοινού με τους Τ/Κ για μια «δοκιμαστική» εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κανονισμού για το «απευθείας εμπόριο» για μια περίοδο πέντε ετών. Μετά τις αντιδράσεις συνδέουν την εφαρμογή του Κανονισμού με την επιστροφή της περίκλειστης πόλεως της Αμμοχώστου. Αφήνουν δηλαδή ανοικτό το θέμα, -έναντι επιστροφής της περίκλειστης Αμμοχώστου-, να εφαρμοσθεί ο Κανονισμός για το «απευθείας εμπόριο», ήτοι η έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει..

Κάποτε παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις.

Θεωρούν οι ηγεσίες στην Κύπρο ότι η Λύση θα βρεθεί με τις λεγόμενες «Διαπραγματεύσεις»;

Ή, πρέπει το θέμα να τεθεί εκ νέου: σε ΝΕΕΣ ΒΑΣΕΙΣ, ότι δηλαδή το Κυπριακό είναι Ζήτημα Εισβολής-Κατοχής-Εθνοκάθαρσης και Εποικισμού;

Ότι το Κυπριακό: είναι κατεξοχήν Θέμα ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ;

Καλή Ανάσταση!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

«ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΘΕΜΑ Εισβολής-Κατοχής-Εθνοκάθαρσης και Επικοισμού»

 

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η Συνάντηση εργασλιας ατόμων και συλλογικοτήτων για το Κυπριακό, στο «Τιτάνια» την Δευτέρα 14.04.14.

 Από τους εισηγητές , έγιναν αναφορές σε βασικές πτυχές του Κυπριακού, προκειμένου να διευκολυνθεί η περαιτέρω συζήτηση. Από τον προεδρεύοντα Γιάννη Σχίζα έγινε αναφορά στην σημερινή συγκυρία και εξηγήθηκε –ανάμεσα στα άλλα- η αναγκαιότητα μιας τέτοιας πρωτοβουλίας δράσεων, από τον Θέμο Στοφορόπουλο έγινε αναφορά στους κινδύνους που περικλύει η σημερινή επαναφορά ενός νέου κατασκευάσματος «λύσης» τύπου «Σχεδίου Ανάν» , από τον Ηλία Νικολόπουλο το «άτοπον» ενός υπό κατασκευήν Ομοσπονδιακού «Συντάγματος» μιας Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας με άνισα μέρη..  Από τον Γιώργο Καραμπελιά αναφορά στο προηγούμενο σχέδιο Ανάν και την σημερινή παραλληλία, για την προσπάθεια των Εθνο-μηδενιστών αποπροσανατολίσουν για το ζήτημα  καθώς και μια αναφορά στα τεκμαινόμενα στην Ουκρανία , και από τον Γιώργο Παπαγιαννόπουλο για την σκλήρυνση της Τουρκοκυπριακής πλευράς, για την εμμονή του ΑΚΕΛ και των Ανανιστών στην διαπραγμάτευση των δύο πλευρών που σταμάτησε το 2012 μεταξύ Ταλατ-Χριστόφια και την δική μας οπτική που θεωρεί πάντα το Κυπριακό :θέμα Αυτοδιάθεσης.

Μετά τις ολιγόλεπτες εισηγήσεις, ο λόγος δόθηκε στους παρευρισκόμενους με την έκκληση για διατύπωση προτάσεων για περαιτέρω Πρωτοβουλίες.

Παρευρέθηκαν και μίλησαν ανάμεσα σε άλλους: ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης, ο πρόεδρος της «Χριστιανική Δημοκρατίας» Μανόλης Μηλιαράκης, ο οποίος αναφέρθηκε ιδιαιτέρως στην ύπαρξη και δράση των επιτροπών ΣΑΚ και ΣΕΥΑΕΚ για το Κυπριακό. Επίσης παρευρέθηκαν: ο πρόεδρος της ΕΔΗΚ Σταύρος Καράμπελας, δημοτικοί σύμβουλοι και άλλοι συναγωνιστές και φίλοι.

 Στο τέλος οι εισηγητές συγκέντρωσαν τις προτάσεις και αποφασίστηκε τόσο η διεύρυνση της Πρωτοβουλίας με όσους/όσες επιθυμούν, η στενή συνεργασία και από κοινού δράση με ΣΑΚ και ΣΕΥΑΕΚ, η υπογραφή των υπαρχόντων κειμένων από όσους δεν το έχουν υπογράψει, η μετάφραση τη «Μαύρης Βίβλου» (πιθανόν) στα αγγλικά, η οργάνωση εκδηλώσεων για το θέμα στις γειτονιές.

-"Έξοδος στις αγορές". - από το χθεσινό ΠΑΡΟΝ

 Χωρίς να παραγνωρίζουμε ή υποτιμάμε την Ψυχολογική Σημασία της "εξόδου στις Αγορές", εντούτοις οφείλουμε να διαπιστώσουμε τα εξής:

α) αυτός ο -μικρής έκτασης- δανεισμός γίνεται με βάση το Αγγλικό Δίκαιο, (και με την εγγύηη ξένων τραπεζών), όπως συνέβει και με το Μνημόνιο νούμερο 2.  Δεν ξέρω αν αυτό φανερώνει κάτι για "ΚΥΡΙΑΡΧΗ" ΧΩΡΑ...

 β)Η στιγμή είναι ευνοϊκή στις  αγορές, δεδομένου ότι έπεσαν τα spreads (=διαφορά απο το γερμανικό ομόλογο) στις 500 μονάδες.. Άρα, επιτόκιο 5-6% σήμερα για κρατικά ομόλογα είναι ελκυστικό για τα διεθνώς λιμνάζοντα (ΚΑΙ κερδοσκοπικά) κεφάλαια (θα έχουν μεγάλη απόδοση από την "επένδυσή" τους).
γ) Ζητάμε ένα μικρό ποσόν (3 δις), άρα θα αποπληρωθούν εύκολα .(θεωρώ αυτονόητο ότι :δεν θα αφήσει η ΕΚΤ να μην πληρωθούν, θα τα πάρει αυτή)

δ) Η Ελλάδα δεν έχει πλέον κίνδυνο να χρεοκοπήσει, διοτι το 80% του χρέους της ανήκει στην ΕΚΤ και σε κράτη-μέλη (μηχανισμός στήριξης),οπότε δεν θα χαθούν λεφτά ευρωπαίων πολιτών.

Έπρεπε να δανειστούμε ; Κατά την άποψη των περισσοτέρων (εγκυρότερων εμού στα οικονομικά) :Δεν έπρεπε. Κάθε εμπόρευμα που γίνεται φθηνότερο(πχ αυτοκίνητο), δεν σημαίνει ότι το έχουμε ανάγκη.Το εμπόρευμα-χρήμα για την Ελλάδα έγινε φθηνότερο, αλλά φυσικά εμείς δανειζόμαστε ήδη φθηνότερα(με 1%) απο ΕΕ και ΔΝΤ μέχρι το 2016. Στις "αγορές" βγήκαμε για πολιτικούς λόγους. διότι η "έξοδος" αυτή  για δανεισμό από τις αγορές είναι  μεθοδευμένη από κοινού (Αθηνα,Βερολίνο,Βρυξέλλες) και ως εκ τούτου   διασφαλίζει τους αγοραστές ομολόγων.

 -Συνάντηση εργασίας για το Κυπριακό

---------------------------------------------------------------------------------------

 Αύριο, Δευτέρα 14/4 και ώρα 7.30 απογευματινή στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ, συναντιόνται άτομα και συλλογικότητες για την εκτίμηση της τρέχουσας κατάστασης στο Κυπριακό και για την διαμόρφωση κοινής πρακτικής. Συντονίζουν: Ηλίας Νικολόπουλος, Θέμος Στοφορόπουλος,Γιώργος Καραμπελιάς, Γιάννης Σχίζας και η αφεντιά μου. Τα υπόλοιπα: εκεί..

Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση!"

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ολίγα για Μνημόνιο και Τράπεζες (παρότι δεν είμαι ειδικός).

Επί Τροχάδην

 -Ολίγα για Μνημόνιο και Τράπεζες (παρότι δεν είμαι ειδικός).

 Απορώ (τι δεν καταλαβαίνω;) :’Οταν μπήκαμε στο Μνημόνιο («μεγάλε» ΓΑΠ..)είχαμε χρέος 123% του ΑΕΠ που δεν ήταν βιώσιμο, 9,2% ανεργία και υπολογιζόταν πως υπήρχαν γύρω στους 80 χιλιάδες άνθρωποι ανασφάλιστοι.
Τώρα έχουμε χρέος 173% του ΑΕΠ, ανεργία 28,3% και 3 εκατομμύρια,σχεδόν ανασφάλιστους….
 -Μα καλά, που πήγε τόσο χρήμα;:
  Μήπως στις Τράπεζες; Πόσο χρήμα ("ζεστό" και όχι εγγυήσεις) πήραν οι τράπεζες, από το 2009 μέχρι σήμερα;"


Α. Προνομιούχες μετοχές Αλογοσκούφη

 Α. Σύμφωνα με απάντηση του υπουργείου Οικονομικών, σε ερώτηση του Μανόλη Γλέζου,  με βάση το άρθρο 1 του 3723/2008 το Ελληνικό Δημόσιο ανέλαβε προνομιούχες μετοχές των πιστωτικών ιδρυμάτων, έναντι καταβολής σε αυτές Ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου λήξεως 21.05.2014 και 23.07.2014 (κι όχι μετρητών). Το συνολικό ποσό των αναλαμβανομένων μετοχών σήμερα ανέρχεται σε 4.473.585.000 ευρώ και κατανέμεται ως εξής:

1. ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ: αναληφθείσες προνομιούχες μετοχές αξίας 1.350.000.000 ευρώ.
2. Alpha Bank : 940.000.000 ευρώ.
3. Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο: 224.960.000 ευρώ.
4. EFG Eurobank: 950.125.000 ευρώ.
5. Τράπεζα Πειραιώς : 750.000.000 ευρώ.
6. Τράπεζα Αττικής: 100.200.000 ευρώ.
7. Proton Bank: 80.000.000 ευρώ.
8. FBBank: 50.000.000 ευρώ.
9. Πανελλήνια Τράπεζα: 28.300.000 ευρώ.
ΣΥΝΟΛΟ: 4.473.585.000 ευρώ.

B. Από το ΤΧΣ για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού των τραπεζών που έχουν εκκαθαριστεί και για το κεφάλαιο που χορηγήθηκε σε μεταβατικά πιστωτικά ιδρύματα:

Τα κεφάλαια για την κάλυψη του funding gap δεν θεωρούνται αύξηση κεφαλαίου, όμως δεν παύουν να είναι τμήμα των κεφαλαίων που δανείστηκε το ελληνικό κράτος για την ενίσχυση των τραπεζών και κατά συνέπεια επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος.

 Αφού πρώτα έγιναν οι εξαγορές και συγχωνεύσεις στον ελληνικό τραπεζικό χώρο  ως εξής:

ΕΤΕ: FBB, Pro Bank
EFG Eurobank: TT, Proton Bank
ALPHA BANK: Εμπορική
ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΑΤΕ, Μillennium, Γενική, Τρ. Κύπρου, Ελληνική, CPB (πρώην Marfin)


 στην συνέχεια, από το ΤΧΣ για την πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, έλαβαν σε δις ευρώ

ALPHA: 4.021
ΕΤΕ: 8.677
ΕUROBANK: 5.839
ΠΕΙΡΑΙΩΣ: 6.985

Το συνολικό ποσό που πήραν οι τράπεζες από το 2009 ανέρχεται σε: 4,473+14,724+25,522=44,719 δις ευρώ..

Είπατε κάτι;..

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ή ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ (ποιο κράτος; ποια αυτοδιοίκηση;)

 Οι επικείμενες διπλές εκλογές αναζωπυρώνουν δύο σοβαρά διλήμματα, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, ταλαιπωρούν επί δεκαετίες τον λαό μας, αν και αυτή τη φορά εμφανίζονται σαν καινούργια.

Το ένα δίλημμα είναι αν (και πώς) μπορεί η Ελλάδα να λύσει τα προβλήματά της, χωρίς το ξένο κεφάλαιο (δάνεια, επενδύσεις). Διατυπώνεται ως: ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ. Παράλληλο αυτού είναι το ποιος φταίει για την κρίση.

  Το δεύτερο δίλημμα είναι το προπατορικό «επανάσταση ή μεταρρύθμιση», τροποποιημένο στις σημερινές συνθήκες, ως: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ή ΑΝΑΠΤΥΞΗ, όπου, στην λέξη ανάπτυξη, άλλοι εννοούν επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες» και άλλοι φυγή προς τα εμπρός, κατά τις εκσυγχρονιστικές και απορρυθμιστικές συνταγές του Δ.Ν.Τ. και του Ο.Ο.Σ.Α..

Σπεύδω να σχολιάσω: «Φυγή προς τα εμπρός», όταν είσαι (όπως μας λέει η συγκυβέρνηση) στο χείλος του γκρεμού; Θυμίζει την βλακώδη αμετροέπεια του Στυλιανού Παττακού.

 Μία ώριμη απάντηση σε αυτά τα δύο διλήμματα, θα έδινε μία διέξοδο ίσως, για να απαντηθεί και το ερώτημα του υπότιτλου: Τί κράτος χρειαζόμαστε. Τί Αυτοδιοίκηση;

 Το πρώτο δίλημμα, είναι πλαστό. Το μνημόνιο είναι προϊόν διπλής χρεοκοπίας. Χρεοκόπησε το παλιό «ελληνικό» μοντέλο διαχείρισης, του εξαρτημένου δίπολου: μονόπλευρης ανάπτυξης για λίγους, μονόπλευρης λιτότητας για τους πολλούς.

 Η χρεοκοπία αυτή προκλήθηκε και πυροδοτείται εντατικά από την χρεοκοπία του παγκόσμιου μοντέλου, που ξεκίνησε με την φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Αλλά οφείλεται κυρίως στην ασύδοτη αγορά των παραγώγων, που οδήγησε τον άϋλο πλούτο (χρήμα, μετοχές, συμβόλαια, παράγωγα κ.τ.λ.) να είναι επταπλάσιος της παγκόσμιας πραγματικής οικονομίας (ΑΕΠ). Αυτό σημαίνει, απλά, ότι όποιος θέλει να εξαργυρώσει χαρτιά που έχει στην κατοχή του, κινδυνεύει να μη βρίσκει τα χρήματά του. Το γεγονός παράγει τρομακτική αστάθεια στις χρηματοοικονομικές πράξεις και η επακόλουθη ανασφάλεια των επενδυτών τους οδηγεί σε ριψοκίνδυνες κινήσεις και αδίστακτες μεθοδεύσεις, που καθιστούν την παγκόσμια κρίση χωρίς τέλος και ολοένα βαθύτερη.

 Δεν είναι άσχετη η πάγια συνταγή του Δ.Ν.Τ., εδώ και δεκαετίες, για κλυδωνιζόμενες οικονομίες, που θέτει τέσσερις στόχους, ανεξάρτητα από τις ιδιαιτερότητες οποιασδήποτε χώρας:                                                                                  

α) Μείωση του «πληθωρισμού» - κάθετη πτώση μισθών.

β) Μείωση κρατικών δαπανών – κατάργηση κοινωνικής πρόνοιας & απολύσεις.

γ) Μείωση κόστους παραγωγής – κατάργηση ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων & απολύσεις.

δ) Μείωση τιμών ακινήτων – κανόνια και εξώσεις, ώστε να υπάρξει υπερπροσφορά φθηνών γαιών και κτιρίων.

 Από τους τέσσερις αυτούς στόχους, μόνο ο ένας αφορά το υπερχρεωμένο κράτος. Οι άλλοι τρεις χρησιμεύουν για την διευκόλυνση των νέων ιδιοκτητών να κυριαρχήσουν σε βάρος των εργαζομένων, σε βάρος της λαϊκής ιδιοκτησίας και αποταμίευσης, αλλά και σε βάρος των ανυπεράσπιστων ντόπιων επιχειρήσεων, όσων δεν είχαν την «πρόνοια» να συνδεθούν με κάποιο ξένο μονοπώλιο ή «επενδυτικό» σχήμα.

 Η πολιτική αυτή δεν είναι απλά πολιτική λιτότητας. Είναι συνταγή που σκοτώνει τον άρρωστο, αντί για την αρρώστια. Είναι ακριβώς αυτή που προκαλεί την κρίση, την βαθαίνει και την αναπαράγει. Συνοπτικά, η κρίση δεν οφείλεται στο Χρέος. Το Χρέος οφείλεται στην κρίση. Δηλαδή στην ανάλγητη εκμετάλλευση και στον υπέρμετρο πλουτισμό των κερδοσκόπων, σε βάρος των λαών, που αποξενώνονται από κάθε δικαίωμα και δυνατότητα να ορίζουν τις τύχες της πατρίδας τους.

Με αυτές τις επισημάνσεις, συμπεραίνει κανείς εύκολα ότι όχι μόνο δεν φταίνε για αυτή την κρίση ο λαός, οι παραγωγοί, οι ντόπιοι επιχειρηματίες ή οι περίφημες «συντεχνίες» και τα «ρετιρέ» (που ασφαλώς έχουν άλλες ευθύνες, μερικές και τοπικές, αλλά όχι κυρίαρχες), αλλά αντίθετα η κοινωνία σαν σύνολο αποτελεί στόχο και θύμα ενός καλοστημένου σχεδίου των κερδοσκόπων, που συνοπτικά ονομάζεται «τραπεζοκρατία».

 Άρα, εδώ υπάρχει μία μόνο απάντηση: Αν θέλουμε να βγούμε από την κατάσταση ανάγκης, οφείλουμε να ανατρέψουμε το μνημόνιο, που είναι όργανο δέσμευσης της χώρας σε πολυετές καθεστώς χρεοκοπίας.
 Δηλαδή, να αρνηθούμε τις επεμβάσεις του ξένου κεφαλαίου (Χρέος, ιδιωτικοποίηση – εξαγορές) και να στραφούμε σε γενική επιστράτευση του σχολάζοντος παραγωγικού και δημιουργικού δυναμικού της χώρας.
                                                             *

Η σκέψη αυτή μας οδηγεί να απαντήσουμε και στο δεύτερο δίλημμα.

 Όσοι μιλούν για Αντίσταση, χωρίς να σκέπτονται τα προβλήματα της τρέχουσας διαχείρισης και των ενδιάμεσων σταθμών, μέχρι την πλήρη Αυτοδιάθεση της χώρας (έναντι ξένων συμφερόντων και στρατηγικών) και Αυτοδιάθεση της κοινωνίας (έναντι των μηχανισμών του χρήματος και της εξουσίας), περιορίζονται μοιραία σε δράσεις αυτοάμυνας και ανθρωπιστικής αλληλεγγύης.

Αντίστοιχα, όσοι μιλούν για Ανάπτυξη, χωρίς να σκέπτονται τις αναγκαίες αλλαγές, ώστε να «μη γυρίσουμε στα παλιά», ωθούν την χώρα στον αυτόματο πιλότο της κερδοσκοπίας, περιμένοντας σωτηρία! από έτοιμα ξένα κεφάλαια και προκαλώντας έτσι την πλήρη εγκατάλειψη της πραγματικής οικονομίας και μετατροπή της σε ξένη ιδιοκτησία (υπέδαφος, νερό, λιμάνια, υποδομές κ.ο.κ.).

                                                                *

 Υποστηρίζω ότι πραγματική Αντίσταση θα έχουμε μόνο εφ’ όσον εργαζόμαστε ταυτόχρονα για μία πραγματική Ανάπτυξη: ολόπλευρη, με κοινωνική δικαιοσύνη ως προϋπόθεση και κίνητρο, με παραγωγική ανασυγκρότηση, με μοχλό τον συνεργατισμό και ένα Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης για Εξυγίανση – Ανασυγκρότηση, σε προοπτική Εθνικής και Κοινωνικής Αυτοδιάθεσης.

 Αντίστοιχα, πραγματική Ανάπτυξη δεν είναι η μεγέθυνση (growth), αλλά η αλληλοτροφοδότηση των παραγωγικών συντελεστών, με σχεδιασμό και κινητοποίηση του σχολάζοντος εθνικού πλούτου, άρα πολιτική πλήρους απασχόλησης (development).

Αυτή μπορεί να προωθείται μόνο εφ’ όσον εργαζόμαστε ταυτόχρονα για την Ακύρωση του Μνημονίου, Απαλλαγή από τον Δανεισμό, Ανατροπή της Υποτέλειας και ριζική καταδίκη όσων συνείργησαν ή συνεργούν στην καθυπόταξη και εκποίηση της χώρας, μάλιστα δε με εκβιασμούς και αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις.
                                                              *

 Τα συμπεράσματα αυτής της σύντομης ανάλυσης μας επιβάλλουν μία ριζική αλλαγή στο Κράτος και ευρύτερα στο πολιτικό σύστημα, με γενναία αναβάθμιση της Αυτοδιοίκησης και όλων των μορφών λαϊκής πρωτοβουλίας και συμμετοχής.
 Ένα Σχέδιο Εξυγίανσης – Ανασυγκρότησης, όχι του παλιού μοντέλου, αλλά του παραγωγικού και του κοινωνικού ιστού της χώρας, απαιτεί άλλες δομές και άλλες ευθύνες για τους αιρετούς που θα διοικούν αυτές τις άλλες δομές.

Υπερασπίζομαι την ιδέα ότι η εξουσία πρέπει να υφίσταται σοβαρούς ελέγχους και περιορισμούς (ενισχυμένη Βουλή, με πλήρη νομοθετική πρωτοβουλία, λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία, λαϊκή αρνησικυρία, περιφερειάρχες και δημάρχους με μικρή θητεία εκλεγόμενους από τα συμβούλια, επανίδρυση νομαρχιακών και κοινοτικών συμβουλίων, καθιέρωση συνοικιακών συμβουλίων).

Υπερασπίζομαι επίσης την ιδέα ότι το Κράτος, η Περιφέρεια και ο Δήμος πρέπει να έχουν ουσιαστικό αναπτυξιακό ρόλο. Ιδιαίτερα η Αυτοδιοίκηση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένας μοχλός συνδικαλιστικών πιέσεων ή «αντίστασης», αλλά πρέπει να είναι όργανο σύνθεσης μιας παλλαϊκής συμμαχίας των θιγόμενων σήμερα κοινωνικών και παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή της συμμαχίας των τάξεων, που έχουν ανάγκη και θέλουν, αγωνίζονται και εργάζονται για την ανάπτυξη της χώρας ως σύνολο, με απαλλαγή από μνημόνιο – δανεισμό – υποτέλεια.
                                                             *

  Θα ήθελα, ως επιστέγασμα, να τοποθετηθώ εν όψει των επερχόμενων εκλογών.

Πρώτο καθήκον όλων είναι η καταδίκη όσων ευθύνονται για το μνημονιακό καθεστώς, ιδιαίτερα εκείνων που επιμένουν σε αυτό.

 Για την αλλαγή του πολιτικού τοπίου, τον κρίσιμο ρόλο έχει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να ενισχυθεί εκλογικά, ανεπιφύλακτα. Να αναλάβει ευθύνες και να κριθεί.

 Σε τοπικό επίπεδο όμως, υπάρχουν και άλλα ψηφοδέλτια, που απηχούν αντιστασιακές και αναπτυξιακές απόψεις, εκφράζοντας κοινωνικές δυνάμεις που προοπτικά θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να συμπήξουν το μέτωπο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ, όπως συνοπτικά το προσδοκώ.
 Πρέπει και αυτά τα ψηφοδέλτια, όπως η «Κίνηση Χαλάνδρι – Αλλάζουμε Πορεία», με υποψήφιο Δήμαρχο τον Άγγελο Νταβία, να υποστηριχθούν.

Για τούτο καλώ τους δημοκράτες πολίτες του Χαλανδρίου, να το υπερψηφίσουν.

                                                               *

  Ο λαός και η χώρα έχουν ανάγκη μία νέα ελπίδα την 26η Μαϊου. Αυτή δεν θα έλθει με την μασκαρεμένη «κεντροαριστερά» του μνημονιακού καθεστώτος.

 Η σύγχρονη Δεξιά έχει κρατήσει μόνο τα κουσούρια της παραδοσιακής Δεξιάς: ευλαβείται χρήμα και εξουσία, καταφρονεί τα λαϊκά στρώματα, προσκυνάει τους ισχυρούς και φθονεί όποιον έχει το ήθος να αντιστέκεται.

 Αντίστοιχα, έχει προδώσει τα ιστορικά εφόδια της παραδοσιακής Δεξιάς: τον πατριωτισμό, τον σεβασμό των θεσμών και της παράδοσης, την λαϊκή (δημοτική) τέχνη και ψυχή, την υπεράσπιση της οικογένειας, την αλληλεγγύη στα γηρατειά και στα νιάτα.

 Η σύγχρονη Δεξιά είναι ακραία, ανάλγητη και αντιλαϊκή. Απαρτίζεται πια όχι από λαοπρόβλητα στελέχη, αλλά από τεχνοκράτες, χρηματιστές, διαφημιστές και «πελάτες» χρηματιστών και πολυεθνικών.

  Οι «εκτελεστές με τα λάπτοπ», τις «καλές» σπουδές και την ανάπηρη κοινωνική και ιστορική παιδεία, που γίνονται «πολιτικοί» με τις πιο περίεργες και αδιαφανείς διαδρομές, είναι η ακρίδα της Νέας Εποχής.

 Όσο για το περιβόλι της ψευδώνυμης «κεντροαριστεράς» (ελιά, δημάρ, ποτάμια, πέστροφες και αντσούγιες), έχουν όλοι τους βαριές ευθύνες για την άνοδο της νέας Δεξιάς.

Πολλοί από αυτούς ταυτίζονται, παρά τα προσχήματα, με αυτήν. Εξαιρούνται ίσως κάποιοι καλόπιστοι, από τον χώρο της ΔΗΜΑΡ.

  Η ιστορική Κεντροαριστερά υπήρξε μέσα από πραγματικούς αγώνες. Ήταν ζωντανό κομμάτι της εθνικής προσπάθειας (1912-22), της Δημοκρατίας (1922-35), της Εαμικής Αντίστασης (1941-44), της Συμφιλίωσης (1950-67), του Αντιδικτατορικού Αγώνα (1967-74) και της Κοινωνικής Αλλαγής (1974-90).

  Η διαδρομή αυτή, γεμάτη από κοινωνικά οράματα, σημαντικά άλματα και πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ποδοπατήθηκε και μηδενίσθηκε με την συνειδητή προσπάθεια των κ.κ. Σημίτη και ΓΑΠ και την ανεπάρκεια (μόνο;) Τσοχατζόπουλου, Αρσένη και λοιπών συνδαιτημόνων.

                                                             *
 Σήμερα, δεν υπάρχουν σωτήρες στο πολιτικό σκηνικό. Η θέση των σοσιαλιστών, των σοσιαλδημοκρατών, των λαϊκών δημοκρατικών τάσεων, που υπάρχουν στην κοινωνία, είναι με τον χειμαζόμενο λαό, με τις δυνάμεις που αντιστέκονται, τα κινήματα αλληλεγγύης, τους συνεταιρισμούς, την πάλη κατά των πλειστηριασμών και της ιδιωτικοποίησης κοινωνικών και δημόσιων αγαθών και εθνικού πλούτου.
  Όσοι αισθάνονται την ευθύνη, ας την αναλάβουν, χωρίς μεμψιμοιρίες ή ανταγωνισμούς.

  Η χώρα χρειάζεται μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ και ένα ΝΕΟ ΤΡΟΠΟ, για να εμπιστευθούν οι πολίτες τον εαυτό τους και το Πολίτευμα.

 Οι λαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις πρέπει να εκφρασθούν και να συμβάλουν στην παλλαϊκή συσπείρωση, για αποτίναξη της παρακμής και του κερδοσκοπικού ολοκληρωτισμού.


                                                                                      Τίμος Θεοχάρης