ΠΑΡΟΝ 21.9.2014 Για τις γερμανικές αποζημιώσεις (πάλι)

ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ

 Για τις γερμανικές αποζημιώσεις (πάλι)

Άγνωστες στιγμές από την παράδοση το 1995 της ρηματικής διακοίνωσης με την οποία η Ελλάδα έθετε το θέμα των Γερμανικών οφειλών, έδωσε ο Πρέσβης επί τιμή, Ιωάννης Μπουρλογιάννης – Τσαγγαρίδης μιλώντας στην Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων
  Αφηγήθηκε, ανάμεσα στα άλλα: «Στις 5.11.95 το απόγευμα πάω, μαζί με γραμματέα Θ.Σωτηρόπουλο, στον κ.Χάρτμαν (σ.σ Πήτερ Χάρτμαν, υφυπουργός Εξωτερικών) και επιδίδουμε τη διπλωματική νότα. Τη διαβάζει προσεκτικά και μου λέει «το θέμα έχει λήξει». «Μα πώς έχει λήξει;», του λέω. Εκείνος επιμένει, «έχει λήξει, ό,τι ήταν να σας δώσουμε σας το δώσαμε και μέσω του ΝΑΤΟ». Του απαντώ: «Μα ΝΑΤΟική βοήθεια δώσατε και στην Τουρκία και στην Πορτογαλία που δεν μπήκαν καν στον πόλεμο. Μου ανταπαντά, «χρήματα πήρατε και μέσω της Ευρωπαϊκή Ένωσης». «Μα αυτά τα χρήματα δεν είναι προσωπικά, απαντώ εγώ και του ζητώ να μου δώσει την απάντηση του υπουργείου εξωτερικών γραπτώς. Λίγο αργότερα με φωνάζει να μιλήσουμε τετ-α-τετ, εκεί μου είπε «άκου, γραπτή απάντηση δεν θα λάβεις ποτέ. Αφού ο Παπανδρέου το είπε με ντελάλη, (σ.σ η ελληνική κυβέρνηση είχε προαναγγείλει στον Τύπο ότι θα προβεί σε ρηματική διακοίνωση προς την γερμανική πλευρά), θα βγάλουμε και εμείς ανακοίνωση. Πριν προλάβω να γυρίζω στην πρεσβεία η ανακοίνωση είχε ήδη βγει. Στην Αθήνα είπαν ότι αυτά ήταν απαράδεκτα και δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή μια τέτοια αντίδραση από πλευράς Γερμανίας. Ξέσπασε θύελλα. Υπήρξε όμως διαφωνία Πάγκαλου – Παπούλια. Όταν έστειλα την ενημέρωση ο Πάγκαλος ο οποίος ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, βρίσκονταν σε επίσκεψη στην Κύπρο, μου έδωσε λοιπόν οδηγίες να πάω στο γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και να μεταφέρω την ελληνική αντίδραση με το δέον ύφος, όμως ο κ. Παπούλιας μου είχε δώσει άλλες οδηγίες…»
 Κατά τον Ι. Μπουρλογιάννη – Τσαγγαρίδη ,«έπρεπε να είχαμε υποβάλει τις απαιτήσεις μας από την εποχή της επανένωσης της Γερμανίας.  Αυτό ήταν κάτι που μας έβλαψε γιατί όταν το κάναμε ήταν ήδη αργά. Ήταν λάθος η μεγάλη καθυστέρηση. Ήταν λάθος και το ότι δόθηκε τεράστια δημοσιότητα στον Τύπο. Επίσης έπρεπε να είμαστε έτοιμοι και με συγκεκριμένα ποσά ακόμα και αν δεν ήταν απόλυτα ακριβή».
 Τι προτείνει ο πρέσβης ε.τ. ως «λύση»;Θεωρεί ότι δεν υπάρχει δικαστικός τρόπος διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, αλλά μόνο διπλωματικός: «Κατά τη γνώμη μου η δικαστική οδός αποκλείεται .. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μόνο μέσω της διπλωματικής οδού, με πολύ λεπτό χειρισμό και αφού γίνουν προκαταρκτικές συνομιλίες. Θα πρέπει να πάμε δια της πειθούς αν και αυτή τη στιγμή οι Γερμανοί είναι οι ισχυρότεροι στην Ευρώπη.».
 Η πρότασή του είναι να συσταθούν επιτροπές 3-4 ατόμων με επικεφαλής τον Μανώλη Γλέζου και να επισκεφθούν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τα γραφεία των ευρωπαϊκών αποστολών στις Βρυξέλες …
Σε όλα τούτα εμείς να ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ :δεν υπάρχει ΕΠΙΤΥΧΙΑ σε κανένα σχέδιο, όσο Δίκαιο αν φαίνεται ή είναι, αν δεν υπάρχει ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ-ΣΧΕΔΙΟ. Από ένα τέτοιο έχουμε Ανάγκη (και) για τις (απαράγραπτες) Γερμανικές Οφειλές και Αποζημιώσεις.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

ΚΟΜΙΖΩ ΓΛΑΥΚΑΝ ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ... ΔΙΕΥΡΙΝΕΤΑΙ η ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ (σιγά που δεν το ξέρατε...)

 Μια ματιά πρώτα, του τι συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο: όπως έδειξε μια τελευταία έρευνα μέσα στην «κρίση» και χάρη στην κρίση, η κατανομή του πλούτου, σε παγκόσμιο επίπεδο, έγινε ακόμα πιο άνιση. Σύμφωνα με την έρευνα «Οι σούπερ πλούσιοι, που αποτελούν μόλις το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού, ελέγχουν πλέον το 41% του πλούτου, ενώ αν προστεθεί και το 7,7% των απλώς πλουσίων το 8,3% του πληθυσμού ελέγχει το 83,3% του παγκόσμιου πλούτου. Από την άλλη πλευρά, το 68,7% των απλώς αδυνάτων ελέγχει μόλις το 3% του παγκόσμιου πλούτου. Καθώς ο «πλούτος φέρνει πλούτο», οι δισεκατομμυριούχοι από 2.170 το 2013, αναμένεται να φθάσουν σύμφωνα με εκτιμήσεις του Wealth-X Institute τους 3.873 το 2020. Οι εκατομμυριούχοι πάλι με εισοδήματα άνω των 30 εκατ. δολ. από 199.300 το 2013 αναμένεται να αυξηθούν σύμφωνα με τη Knight Frank κατά 40% φθάνοντας τις 280.000 περίπου αντίστοιχα. Στις σχετικές λίστες των Wealth-X και UBS συμπεριλαμβάνονται και 559 έλληνες κροίσοι (με εισοδήματα άνω των 30 εκατ. δολ.), η συνολική περιουσία των οποίων εκτιμάται σε 76 δισ. δολ.».

Για να δούμε τώρα στην Ελλάδα: – σε αυτό το Μνημονιακό «πειραματόζωο»:«περίπου 16.000 οικογένειες, σύμφωνα με κορυφαίους τραπεζίτες, διαθέτουν πάνω από 1 εκατ. ευρώ αποκλειστικά για επενδύσεις σε διάφορα ενεργητικά μέσω εξειδικευμένων επενδυτικών τμημάτων των ελληνικών τραπεζών και είδαν την (προσωπική) περιουσία τους να μεγαλώνει.», ενώ «559 έλληνες κροίσοι με περιουσία 76 δισ. δολ. στις λίστες των Wealth-X και UBS – Στα 140 δισ. ευρώ τα ελληνικών συμφερόντων κεφάλαια που είναι τοποθετημένα στο εξωτερικό».

( βλ. Μαντικίδης Τάσος «€8,9 τρισ. είναι «κρυμμένα» σε φορολογικούς παραδείσους» ΤΟ ΒΗΜΑ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ : 24/08/2014)

Κατά μια παρεμφερή εκτίμηση, την τελευταία πενταετία δεν περνάμε αορίστως κάποια μεγάλη οικονομική ... αλλά μια βίαιη και ακόμα πιο άδικη αναδιανομή του πλούτου κατά της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας.

Χρειαζόμαστε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ένα Σχέδιο Σωτηρίας της Χώρας από τα Μνημόνια και το Επαχθές Χρέος, έξοδο από την εξάρτηση-την υποτέλεια-την εθελοδουλεία.

- ένα Σχέδιο που να περιλαμβάνει και δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου. Ένα Σχέδιο Παλλαϊκής Ενότητας και Εθνικής Επιβίωσης εντέλει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
e-mail: gpapagian@in.gr

Παρασκευή, 5 Σεπτεμβρίου 2014 ΤΙΜΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ: Η δικιά μας 3η Σεπτέμβρη . Μακριά από πανηγυρισμούς και απολογίες.

Συνηθίζεται, σχεδόν κάθε χρόνο, διάφοροι, από διάφορα κίνητρα ορμώμενοι, να επιχειρούν να καταχωρήσουν δημόσια την άποψή τους για το ΠΑΣΟΚ, ως αντικειμενικό συμπέρασμα της ιστορίας.

Έργο εκ πρώτης όψεως βολικό, καθώς ο ιστορικός ηγέτης του δεν βρίσκεται στη ζωή, αλλά και δεν άφησε « κληρονόμους», που να θέλουν, ή να έχουν και το ανάστημα, να εξηγήσουν και να υπερασπισθούν αυτό που πραγματικά εσήμανε για την ελληνική πολιτική ζωή η 3η Σεπτέμβρη του 1974

Κυκλοφορεί η άποψη, ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε για να ενσωματώσει τα αγανακτισμένα από την δικτατορία, την κρίση του 73 και το έγκλημα κατά της Κύπρου, μεσοστρώματα. Συμπληρώνεται μάλιστα με μια πιο εξειδικευμένη κατηγορία, ότι έγινε για να αφοπλίσει και περιθωριοποιήσει την Αριστερά.

Με εξαιρετική σιγουριά παλιός συναγωνιστής εβεβαίωνε προ ετών ότι η δική τους αντίληψη είχε διαγνώσει «από την αρχή» τον πραγματικό ρόλο και την αναπόδραστη εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ.

Λυπήθηκα να τον ρωτήσω πώς η αντίληψή τους δεν τους είχε οδηγήσει να διαγνώσουν ταυτόχρονα τα όσα ακολούθησαν στην Κίνα και στη Ρωσία.

Βλέπετε, εκ του αποτελέσματος, μπορεί κανείς να δικαιώσει και τον Λεωνίδα Κύρκο, που δήλωσε στα γεράματα : «ευτυχώς που χάσαμε…»

Όποιος όμως οφείλει την ελάχιστη σοβαρότητα στον δημόσιο διάλογο, έχει να απαντήσει στο εξής ερώτημα:

Πώς ερμηνεύονται δύο αδιαμφισβήτητα γεγονότα.

Α) Ότι η 3η Σεπτέμβρη ακτινοβόλησε για χρόνια και έγινε θέμα μελέτης και συζήτησης σε ικανό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Τουλάχιστον όσο φαινόταν ότι την τηρούσε το στελεχιακό δυναμικό του Κινήματος. Πάντοτε δε, ήταν ισχυρό στοιχείο συσπείρωσης και πηγή επιχειρημάτων για μεγάλη μερίδα μελών και φίλων, πολύ ευρύτερη από τα λίγα στελέχη που την συνέταξαν.

Β) Ότι χρόνια μετά την εγκατάλειψή της από τους επαγγελματίες πολιτικούς, οι ίδιες οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, στην Ελλάδα και παγκόσμια, αναδεικνύουν απόλυτα και θεαματικά αλήθειες, που μόνο τότε και μόνο οι συγκεκριμένοι αγωνιστές, που πλαισίωσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα, είχαν την τόλμη και την οξυδέρκεια να εκφράσουν και να επιχειρήσουν να τις υπηρετήσουν.

Συνοψίζοντας. Ανεξάρτητα από τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, τις φιλοδοξίες των διαφόρων παραγόντων, ή την καπατσοσύνη του Ανδρέα Παπανδρέου, οι αντικειμενικές συνθήκες στη χώρα απαιτούσαν το 1974 μία ριζική τομή.

Η πάλη που έγινε από τους παράγοντες ποδηγέτησης της πολιτικής μας ζωής, όπως δείχνει και το κύριο άρθρο της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ της 30/8/14,στόχευε ώστε η τομή που διακήρυξε το ΠΑΣΟΚ με την ίδρυσή του να φθάσει μέχρι την «ισότιμη» συμμετοχή στη νομή της εξουσίας και του πλούτου. Να μη προχωρήσει δηλαδή η κυριαρχία των λαϊκών συμφερόντων πέρα από μία συγκατοίκηση. Αρχικά μεταξύ δύο βιρτουόζων (Πρόεδρος Καραμανλής-Πρωθυπουργός Παπανδρέου), στη συνέχεια μεταξύ δύο «αξιοπρεπών» καθεστωτικών (Στεφανόπουλος-Σημίτης).

Αυτό που απλουστευτικά ονομάζουμε Κρίση, δηλ. η σε παγκόσμια κλίμακα επιθετική έξαρση του χρηματιστικού κεφαλαίου, σε βαθμό διαστροφής (με τρομακτικούς κινδύνους αυτοκαταστροφής), εναντίον των δημόσιων αγαθών, των εργατικών δικαιωμάτων και των φυσικών πόρων, απειλεί φανερά την οικολογική και διατροφική ασφάλεια του πλανήτη και αφαιρεί από τα κράτη που υποτάσσονται ουσιώδεις δυνατότητες επιβίωσης και συναινετικής μεταρρύθμισης ή προόδου.

Έτσι, η συγκατοίκηση παίρνει τη μορφή που βλέπουμε στην Ελλάδα του Μνημονιακού Καθεστώτος. Εκφράζεται με ζεύγη εναλλασσόμενων ρόλων κουκλοθέατρου, σε μία σκηνή, όπου οι πρωταγωνιστικές μαριονέτες δεν είναι καν εκλεκτοί του λαού, αλλά εξωχώριων παικτών ή «δανειστών».

Η αξία και η ακτινοβολία της 3ης Σεπτέμβρη δεν έχει σχέση με τον πρωτογονισμό του συνθήματος «Ανδρέα ζης, εσύ μας οδηγείς». Αυτό μπορεί να εξυπηρετεί ορισμένους, εθισμένους στη διαχείριση της κομματικής καμαρίλας και ανίκανους να παράγουν πρωτοβουλίες ανάπτυξης και μετασχηματισμού. Η προσφορά τους εξαντλείται στην υπερπροβολή ενός προσώπου (μιάς φήμης μάλλον), επειδή ακριβώς και οι ίδιοι δεν πιστεύουν, ή δεν κατανοούν, τα προτάγματα της 3ης Σεπτέμβρη. Προτάσσουν ένα νεκρό σύμβολο, για να μη μπλέξουν με ιδέες, αρχές και σοβαρές δεσμεύσεις.

Ο λαός της 3ης Σεπτέμβρη έρχεται από μακριά. Οι ανάγκες του, η ιστορική πορεία, οι ηθικές και αγωνιστικές του εμπειρίες, είναι και ανεξάντλητες, αλλά και ανεκπλήρωτες.

Είναι η παλιά δημοκρατική αριστερά και η ευρύτερη ιστορική και μαχητική κεντροαριστερά, με βιώματα αντιμοναρχικά, αντιφασιστικά, αντιαποικιακά.

Είναι τα νέα εργατικά στρώματα, που προήλθαν από την επιστημονικοτεχνική επανάσταση (προϊόν και αυτή μακροχρόνιας διεργασίας).

Είναι το νέο «μικρο- και μεσο- αστικό» προλεταριάτο, που προκύπτει από την επίθεση του καπιταλισμού-καζίνο και τη ραγδαία εκπτώχευση που προκαλεί η «αποϋλοποίηση» της οικονομίας (ή μήπως εξαϋλωση;).

Με δύο λόγια, η πραγματική κεντροαριστερά δεν είναι άλλη από αυτό που ονομάζουμε κοινωνική αριστερά, με χαρακτηριστικά πατριωτικά και ανθρωπιστικά, από την οποία αντλούν δυνάμεις όλα τα κόμματα που δείχνουν να διαφοροποιούνται, είτε ξεκάθαρα αντιτίθενται στο Μνημονιακό Καθεστώς.

Αξίζει να γίνει μία οργανωμένη συζήτηση για την 3η Σεπτέμβρη –όχι μνημόσυνο, ούτε παρέλαση ηρώων για χειροκρότημα (αν και κάποιοι το αξίζουν).

Αλλά, «όσοι ζωντανοί», παρόντες στη σημερινή Ελλάδα, πολίτες του κόσμου, ελεύθεροι και όρθιοι, που αρνούνται να δεχθούν την παραγραφή των απαράγραπτων δικαιωμάτων μας, την οποία προωθούν οι παράγοντες της Νέας Εποχής, έχουν δικαίωμα (=αξίωση και υποχρέωση) να επιδιώκουν ένα κόσμο δικαιοσύνης, ελευθερίας και ειρήνης, για κάθε άνθρωπο πάνω στη γή.

Αξίζει λοιπόν να σκεφθούμε, ακούοντας και τη σκέψη του αείμνηστου Μιχάλη Ράπτη, για μία «φιλοσοφία του συγκεκριμένου»:

1.Για τον προσανατολισμό. Χρειάζεται η σωστή διάγνωση, για το ποια λαϊκά στρώματα και πώς πρέπει να δράσουν. Ποια Αλλαγή χρειάζεται και τί απάντηση αρμόζει σε όσους μιλούν για «τέλος εποχής» (της Μεταπολίτευσης, των ιδεολογιών κτλ).

2.Για την ιστορική φάση (συγκυρία). Να ονοματίσουμε τους πραγματικούς σύγχρονους αντιπάλους και να οργανώσουμε τις δικές μας δυνάμεις και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα.

3.Για την ανάγκη βαθιάς αλλαγής. Να αναδείξουμε τις σκόπιμες και χρήσιμες επιλογές, τους στόχους, που δεν μπορεί να είναι μόνο ο πλούτος και η εξουσία, αλλά ο κοινωνικός έλεγχός τους, προς χάρη της χώρας και του λαού, ως συνόλου.

Ο περιορισμός στην στήριξη των αδυνάτων, σε «διεκδικητικά κινήματα», δεν είναι καν σοσιαλδημοκρατία. Είναι (ή μπορεί να κρύβει) αποδοχή των τετελεσμένων. Της ανισότητας και της αρπακτικότητας ενός καθεστώτος, που γίνεται όλο και πιο απάνθρωπο.

4. Για την προοπτική. Πώς μπορεί να ανοίγει ο δρόμος της μετάβασης, μέσα από ένα συνεπές Εναλλακτικό Σχέδιο (εθνικό σχέδιο ανάγκης-ανασυγκρότησης-αυτοδιάθεσης), ώστε να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες.

Όχι μόνο με τον τυπικό, συνταγματικό όρο της επίσημα διακηρυγμένης εθνικής κυριαρχίας, αλλά και με τη δρομολόγηση μιάς ανατροφοδοτούμενης δυναμικής κοινωνικής απελευθέρωσης. Με δυό λόγια ένα σχέδιο Εθνικής και Κοινωνικής Αυτοδιάθεσης, συνώνυμο της σοσιαλιστικής προοπτικής, με λαϊκή αυτοδιαχείριση και δημοκρατικό προγραμματισμό.

Τίμος Θεοχάρης
31—8--2014

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ" - Από το χθεσινό ΠΑΡΟN

"Κύριε Διευθυντά

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ"

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τα ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια από την ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, ληξιαρχική πράξη γέννησης του "Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος" (ΠΑ.ΣΟ.Κ), εκφραστή ενός Ρωμαλέου Παλλαϊκού ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΎ Κινήματος -αμέσως μετά την πτώση της επτάχρονης Δικτατορίας: θα ήθελα να "ομολογήσω" ότι κυριαρχούμε από αισθήματα αντιφατικά

- ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ για την δυνατότητα -...τότε- της Έκφρασης ενός Μεγάλου Τμήματος του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΛΑΟΥ μας, σε Κατεύθυνση Εθνικής και Κοινωνικής ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ.

-ΘΥΜΟΣ και ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ για όσους προσπαθούν, τα τελευταία χρόνια, ακόμη και σήμερα να κρατούν "ζωντανή" μια Καρικατούρα αυτού, που κάποτε υπήρξε ένα Κίνημα Ζωντανό, Μαχητικό, Ελπιδοφόρο.

Ο αγώνας συνεχίζεται (όχι βέβαια με το σημερινό ΠΑ."ΣΟ".Κ....)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εις εκ των Συντακτών της